Doe zoals God! Heb geduld met uzelf en met de anderen!

Beste vrienden!


Het leven maakt soms toch rare bokkensprongen! Het wordt steeds maar sneller en sommigen onder ons krijgen meer en meer het gevoel dat ze niet meer meekunnen.

Het is toch waar: als er in de verste uithoek van onze aarde iets gebeurt weten we dat in de kortste tijd. Berichten razen rond de wereld en wachten er alleen maar op om ontvangen te worden. Afstanden spelen daarbij geen rol meer. We kunnen, indien gewenst, in de kortste tijd van A naar B geraken.  Die versnelling die we in ons leven ervaren, heeft ook invloed op onze relaties onderling en op de maatschappij in haar geheel.  Veel van wat gisteren nog gold wordt vandaag in vraag gesteld – bv. een voor langere duur aangegaan partnership – een huwelijk tussen man en vrouw.

Eigenschappen waar we van uitgingen dat ze ons in het dagelijkse leven van nut zouden zijn, worden door de vooruitgang achterhaald en waardeloos. Kijk maar naar de toenemende verkeersinfarkten en naar het wereldwijde verkeer van data over het Internet.  Kennis, die men gedurende jaren met veel inspanning heeft verworven is plots waardeloos.  Stress en gejaagdheid nemen toe: als men aan een nieuwe modetrend gewoon is geraakt is die weeral totaal out.  Moeten wij ons er dan over verwonderen dat steeds meer mensen de psychische stress niet meer aan kunnen en ziek worden?  Die versnelling heeft ook invloed op de eisen die we stellen. Daarom het moderne motto – niet alleen bij de jongeren -    „ik wil het allemaal, en wel nu!!!”   Wachten tot er zich iets heeft ontwikkeld is mega out.

Maar de Parabel die Jezus ons vandaag voorhoudt: is du nu mega In of out?  Afgezaagd, geklasseerd, verouderd – of misschien toch nog zeer actueel en toekomstwijzend?  Ook wij kennen immers het gevecht tegen het onkruid. Denk maar aan al de mooi gemaaide uniforme gazons waar alle andere kruiden en kruidjes zorgvuldig worden uitgeroeid. Wat niet in ons kraam past wordt vernietigd. 

En ook in ons dagelijks leven zeggen we dikwijls: wie niet in het concept, in de “corporate identity” past, moet er uit.  Iedereen die zich anders gedraagt dan wat doorgaans als normaal wordt aanzien heeft het zeker niet gemakkelijk. Zowel in onze maatschappij als in onze kerk.  Aan de ene wordt het Christen zijn ontzegd en een andere wordt opgehemeld net alsof wij daarover kunnen oordelen. Iemand gewoon laten begaan en afwachten wat er gebeurt zit er bij ons niet meer in. wij willen snel en efficiënt handelen.  Maar lieve mensen, we weten toch allemaal: een zwangerschap duurt nu eenmaal negen maanden alhoewel velen, als ze dat zouden kunnen, gewoon een turbo-zwangerschap zouden willen invoeren.    
Net zoals vorige zondag, toen Hij het over de zaaier had, voert Jezus ons weer een God voor ogen die heel anders redeneert en handelt als wij het zouden doen. de boer in de parabel bezit blijkbaar twee eigenschappen die wij niet meer hebben: Hij is vooruitziend en Hij heeft geduld.  Bij zijn knechten is dat anders: zij zouden alle onkruid liefst dadelijk uittrekken met het risico ook heel wat tarwe te vernietigen.    Maar God, de goede boer, zegt: dat is niet jullie taak, laat beide samen groeien want de laatste beslissing behoud ik me voor.  Let wel: Jezus nodigt ons niet uit om het onkruid te bevoordelen of ket kwade te zoeken. Hij zegt ons dat we ook met het kwade behoedzaam moeten omgaan om er hier en daar misschien toch nog een goed aspect in te ontdekken.  Wij kunnen slechts beperkt oordelen en daarom liggen we er met ons oordeel soms mijlenver naast. God alleen weet wat er in een mens omgaat en Hij heeft geduld, veel geduld, dikwijls tot onze grote ontgoocheling.  Maar Hij laat de dingen eerst tot rijpheid komen, en dat dat goed is dat zien we aan zo menige levensloop van heiligen die, moest God onmiddellijk rooien en vernietigen, zich nooit zo hadden kunnen ontwikkelen als ze het uiteindelijk toch gedaan hebben.   

Beste vrienden, deze Parabel is dus helemaal niet mega-out. Die roep van God tot geduld is in onze jachtige tijd uiterst belangrijk. Mensen zonder geduld oordelen te snel en verhinderen dat anderen zich privé of in hun beroep optimaal kunnen ontwikkelen. Daarom griezel ik persoonlijk van een wereld zonder wildgroei, waarin elke tegenspraak, elk anders geaard zijn, in de kiem wordt gesmoord en waarin alle mensen over dezelfde leest worden getrokken.  Een God die er met alle middelen voor zorgt dat er maar één bepaald plantje kan groeien is niet de God waar wij ons in ons geloof toe bekennen en die ons in dit evangelie door Jezus wordt voorgesteld.  Want zo een God zou zich niet om zondaars bekommeren en een zulke God zouden we niet onvoorwaardelijk kunnen vertrouwen.

De God die wij aanbidden laat het toe dat zijn kinderen soms andere wegen gaan en zich anders ontplooien. Zelfs tot zo ver dat ze Hem verloochenen en uit hun gedachten en hun leven bannen. Ik griezel bij de gedachte dat onze God ooit geen geduld meer zou hebben met ons...   

Neen, juist in een tijd waar alles sneller en jachtiger gaat, de mensen nog alleen op hun nut worden beoordeeld en geduld een zeldzaam goed is, zijn de woorden uit het evangelie goud waard: „“laat beide samen opgroeien tot de oogst“. Net zoals deze goede boer het geduld opbrengt om tot de oogst te wachten en dan pas beoordeelt wat er uit elk plantje geworden is, zo moeten ook wij, als Gods medewerkers, geduld opbrengen:  BV in een relatie omdat men juist een crisis moet overwinnen; voor jongeren en jonge volwassenen die hun eigen weg zoeken en misschien in een richting gaan die we als ouders niet direct zien zitten; met de medewerker die zich net zo onmogelijk gedraagt enz.  Er zijn genoeg situaties waar wij kunnen tonen dat wij ons in onze houding aan Gods houding tegenover ons willen oriënteren. Laten we voor onszelf en onze medemensen de nodige ruimte scheppen opdat zij en wijzelf ook ons vrij kunnen ontplooien.  Enige tijd geleden, kort voor Kerstmis, hoorde ik een bisschop zeggen: „Doe zoals God, wordt mens”. Die spreuk kunnen we misschien wijzigen in: Doe zoals God! Heb geduld met uzelf en met de anderen!”