In versterkte mate zagen we dat vandaag gebeuren in het evangelie. Jezus had net het slechte bericht gekregen over de onthoofding van Johannes. Wat moet dat voor Jezus betekenen? Zijn geestverwant die op die manier aan zijn einde kwam. Jezus voelde zijn eigen missie ook in gevaar komen! Hij trok zich terug. Hij ging met zijn leerlingen in de boot naar een afgelegen plaats, omdat Hij behoefte had aan rust, Hij wilde bidden, praten met Zijn Vader, mediteren en met zijn apostelen praten. Maar dat plan ging niet door: de mensen hoorden waar Hij heen ging en ze volgden Hem. Jezus kreeg medelijden met hen, hij twijfelde niet en liet zijn eigen keuze om rust te hebben, varen. Hij was er, zoals altijd, voor de mensen en genas hun zieken. Zoals God er altijd is, zijn naam betekent ook: "Ik zal er zijn", zo was ook Jezus er. Toch moet het voor Jezus heel zwaar geweest zijn! Zelf een groot verdriet kennen en er dan toch zijn voor anderen. En hoe kunnen wij al teleurgesteld zijn wanneer onze vrije avond wordt ingevuld door anderen op een moment dat we eigenlijk andere plannen hadden. Maar Jezus was zo begaan met de mensen dat Hij hen zelfs in de avond nog te eten gaf. Zijn leerlingen hielden dat in eerste instantie niet voor mogelijk, Ze geloofden er niet in.. Er waren immers maar vijf broden en twee vissen. Jezus zei hun vertrouwen te hebben. En door samen te delen kreeg iedereen te eten. Wanneer je samen deelt, blijkt er altijd meer te zijn dan je denkt. Jezus maakte op deze manier al een stuk koninkrijk op aarde waar. In dat koninkrijk op aarde is ook God altijd aanwezig. Jezus dacht rust te kunnen nemen, maar de mensen hadden hem nodig. En zo maakte Jezus God zichtbaar onder de mensen.
Zo kunnen ook wij een stukje van God zichtbaar maken door er te zijn voor de mensen die ons nodig hebben. Ook in de brief van Paulus horen we over een grote teleurstelling, een diep verdriet zelfs. Waarom is Paulus zo bedroefd? In de afgelopen weken hoorden we juist over zijn grote geloof, zijn grote vertrouwen in God. God die altijd trouw is aan zijn belofte! Vanwaar dan nu dat grote verdriet? Paulus schrijft: "Ik ben diep bedroefd en wordt voortdurend door verdriet gekweld!" Het volk van Israël, waar hij zelf deel van uitmaakt, aanvaardt de belofte van God niet. Hoe kan het dat zij in Jezus niet de Messias willen erkennen? Nota bene het door God uitverkoren volk! Hoe is dat mogelijk? Als een enkeling er moeite mee zou hebben, zou Paulus er nog wel vrede mee kunnen hebben, Maar het hele volk? Hoe kan dat? Zou God zijn belofte hebben ingetrokken? Zou Hij zich van Zijn volk hebben afgekeerd? Er zijn inderdaad mensen die dat zo dachten.
Helaas zijn er ook nu nog wel mensen die zo denken. Ondanks getto's, Jodenvervolgingen en Auschwitz heeft de mensheid nog steeds niet geleerd dat rassen en volkenhaat alleen maar tot een hoop ellende leiden en geen enkel probleem oplossen. Maar dat is niet de reactie van Paulus! Paulus wil niets liever dan dat de band tussen het Joodse volk en God goed is. Hij zou nog liever hebben dat zijn persoonlijke band met God verbroken was, dan dat de relatie tussen God en het volk niet goed was. Immers het Joodse volk, is het volk van God. Hij nam de Joden aan als zijn kinderen. Het is het volk dat afstamt van Abraham en waaruit Christus is voortgekomen. Maar Paulus heeft zo'n groot vertrouwen in God, dat hij ervan overtuigd is dat God zijn belofte altijd waar maakt. Ondanks de teleurstelling en het verdriet wat hij voelde, zegt hij toch: God die boven alles verheven is, zij geprezen tot in eeuwigheid.
In beide teksten van vandaag zien we hoe een teleurstelling of een grote tegenslag uiteindelijk toch nog een positieve uitwerking kan krijgen. Dit was mogelijk door een onvoorwaardelijk vertrouwen in God.
Dat ook wij een groot vertrouwen in God en in de medemens mogen ervaren en blijven ervaren.