Evangelieprikje 2014

Wie van u kent geen - geslaagd of niet geslaagd, dat laten we nu nog in het midden – mopje waarin Petrus opgevoerd wordt als de deurwachter of buitenwipper van de hemel? Die glansrol heeft Petrus te danken aan het evangelie van vandaag, want Hij krijgt van Jezus te horen dat hij de sleutels van het koninkrijk der hemelen krijgt. Aangezien er verder in het evangelie nergens sprake is van de overhandiging van die sleutels mogen we er van uitgaan dat het hier gaat om een symbolische uitspraak gaat. Maar dan nog, hetgeen Jezus hier zegt is niet van de poes. Je moet iemand wel door en door vertrouwen vooraleer je ze de sleutels geeft. Als je verliefd bent op iemand, dan wil je er zoveel mogelijk tijd mee doorbrengen maar het zal bij de meesten nog wel een tijdje duren vooraleer ze de sleutel van het huis of de flat geven. Om die stap te zetten moet er naast verliefdheid ook vertrouwen zijn. Dat God als een verliefde puber altijd bij ons wil zijn en daarom mens wordt, is dus één ding; de sleutels van het koninkrijk in mensenhanden leggen, is nog een ander ding. Behoort dat nu tot één van de dwaze dingen die men wel eens doet als men halsoverkop verliefd is of zijn er redenen waarom Jezus de sleutels van het koninkrijk in mensenhanden legt? Concreet: waaraan heeft Petrus zoveel vertrouwen verdiend?

Vertrouwen krijgen is altijd een geschenk, want niemand is in staat te bewijzen dat hij het vertrouwen niet zal beschamen. Maar vertrouwen is anderzijds ook iets dat je moet verdienen, je krijgt het geschenk niet zomaar. Wat heeft Petrus gedaan dat Jezus zoveel vertrouwen in hem stelt? We mogen niet de pretentie hebben daar een antwoord te kunnen op geven want we weten niet hoe de relatie tussen Jezus en Petrus was. Maar als we afgaan op het evangelie van vandaag is het antwoord eigenlijk heel eenvoudig: Petrus ziet Jezus als de Messias. Het is deze geloofsbelijdenis die een grote blijk van vertrouwen van Petrus in Jezus is die met een diep vertrouwen van Jezus in Petrus beantwoord wordt. Net als wij heeft Petrus daar geen keiharde bewijzen voor. Hij heeft natuurlijk het geluk gehad te mogen leven met Jezus, maar af en toe laat het evangelie uitschijnen dat ook Petrus wel eens twijfelt. Het is toch bijzonder mooi dat Jezus dan dit gebaar stelt. Petrus is een mens als u en ik, een mens met fouten. Door de sleutels van het koninkrijk in mensenhanden te leggen, stelt Jezus zich ook bijzonder kwetsbaar op. Hij weet wie Petrus is: een beetje onstuimig, een flapuit, … en toch … dat vertrouwen. Is het Rijk Gods niet bij voorbaat verloren als men het in mensenhanden legt? Is het ook vandaag niet zo dat heel veel mensen het evangelie waardevol vinden, zelfs aantrekkelijk vinden maar moeite hebben met de mensen die het evangelie aan de man of vrouw brengen, met het instituut die door veel kleinmenselijk regeltjes meer een zure boodschap dan een blijde boodschap lijkt door te geven? Alweer een moeilijke vraag. Het is heel eenvoudig om dit ongenuanceerd te beantwoorden maar dan doen we de waarheid en de mensen die Kerk vormen, geen recht. Laten we beginnen met te beseffen dat de sleutels van je woning aan iemand overhandigen niet betekent dat je afstand doet van je woning. Omgezet: het is niet omdat Jezus de sleutels van het koninkrijk in de handen van Petrus legt, dat Hij zich daar niks meer van aan trekt. Veel mensen kunnen, mogen, moeten veel werk verrichten om Kerk te vormen, maar ze vallen er nooit mee samen, God is er ook nog altijd. Dat is één. Daarnaast is de Kerk ook mensenwerk en dus is het logisch dat er fouten gemaakt worden, grote en kleine. Dat betekent niet dat we fouten willen verdoezelen of minimaliseren, het is gewoon een feit. Ik kan van mezelf niet zeggen dat ik geen fouten maak. Meer nog: ik kan niet zeggen dat ik steeds Blijde Boodschap ben voor anderen, soms ben ik misschien meer een obstakel dan een hulpmiddel om tot geloof te komen. Als ik dat doe, dan is dat erg maar het is natuurlijk minder erg dan wanneer kerkleiders fouten maken. Dat is een pijn en wonde waar de Kerk altijd mee zal moeten omgaan. Geen enkele gelovige kan zeggen dat hij of zij honderd procent tevreden is met wat er in de Kerk gebeurt, ook al omdat er een enorme verscheidenheid in de Kerk is. De Kerk is geroepen om evangelisch te leven, en elke gelovige is geroepen om zijn medegelovigen op te roepen tot evangelischer leven. Maar dat betekent ook dat we moeten aanvaarden dat de Kerk nooit perfect zal zijn. In mijn persoonlijk leven heeft de Kerk me al pijn gedaan, heel diep gekwetst zelfs maar ze heeft me ook de schat van het evangelie gegeven, ze schenkt mij medegelovigen die Gods liefde in grote en kleine dingen zichtbaar maken. De Kerk de rug toekeren omdat ze niet is wat ze zou moeten zijn, is gemakkelijk. Je verantwoordelijkheid opnemen en proberen het evangelie vandaag mee gestalte te geven, dat is moeilijker. En toch is het tweede datgene wat God van ons verwacht, denk ik. Het evangelie van vandaag toont me dat: het evangelie wordt aan mensenhanden toevertrouwd. Het is aan ons om te proberen dat vertrouwen dat God in ons heeft, niet te beschamen. Het lijkt een onmogelijke opdracht, want niemand is perfect maar zo wil God het. Is dat dwaas? Neen, het is heel menselijk en het toont een groot vertrouwen. Als wij aan iemand de sleutels van ons huis toevertrouwen, dan is het toch niet omdat we er van overtuigd zijn dat die ander perfect is? Neen, het is een blijk van vertrouwen in die mens die we ondanks zijn of haar fouten, toch graag zien en vertrouwen en er ons leven willen mee delen en dus voor een deel ons leven in zijn of haar handen leggen. Het is ontroerend als we op een dag in ons leven mogen ervaren dat iemand ons zo graag heeft dat we zijn of haar sleutels krijgen, wel, zo graag ziet God ons dus ook. Fantastisch toch? Een beetje dwaas misschien ook, maar dat is liefde altijd.

In de lezingen van vandaag krijgen twee mensen een sleutel. Wij krijgen van God ook een sleutel om de harten van anderen te open voor de Blijde Boodschap. Aan het werk dus … Die sleutel is gelukkig symbolisch, want anders was ik hem zeker al een paar keer verloren …