12x7x7 volle manen vergeven (2002)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 198 niet laden

ZEVEN HEMELEN

‘Moet ik zeven keer vergeven?’ vraagt Petrus. Hij wil de beste leerling van de klas zijn. Zeven betekent: altijd.
Hebreeuwse feesten stonden op een kalender die gebaseerd was op de maan-standen. De maan was immers de bron van vruchtbaarheid. Zij had -net als de vrouw- een cyclus van dertig dagen. Een jaar van 12 volle maanden duurt enkele dagen korter dan een zonnejaar. De oude Hebreeën hadden het zonnejaar en het maanjaar als volgt op elkaar afgestemd. Zeven keer zeven zonnejaren duurden ongeveer evenlang als vijftig maanjaren. Daarom werd elke 50 jaar een jubeljaar ingelast, een jaar van verzoening. Er werd schoon schip gemaakt: schulden werden kwijtgescholden, slaven vrijgelaten en de grond opnieuw verdeeld. Vergiffenis had voor de Hebreeën een kosmische dimensie. Zeven is daarvan het symbool.

ALTIJD EN EEUWIG

Petrus oppert vol verwachting: ‘Moet ik zevenmaal, moet ik altijd vergeven?’ Jezus zegt ‘Nee. Niet altijd maar altijd én altijd!’ Je kunt niet genoeg vergeven. Wie niet kan vergeven maakt zichzelf doodongelukkig; die zit gevangen in zijn eigen negatieve gevoelens. ‘s Nachts wordt hij door dromen geplaagd en overdag door gepieker over vergelding en verzoening. Wie niet kan vergeven is ongelukkig.
We hebben het over mensen die diep in hun ziel pijn voelen, die gekrenkt zijn of misbruikt. Zij zijn zich gaan distantiëren van broers, kinderen of ouders. Ze ervaren hoe het verstrijken van de jaren de wonde niet heelt maar vergroot. Het gaat om mensen die in de oorlog hebben geleden onder een wreed regime. Om bevolkingsgroepen in Afrika en Joegoslavië die elkaar naar het leven hebben gestaan en verder moeten. Welke weg moeten zij gaan om bevrijd te worden van wraak?

WACHTEN OP TELEFOON

Een oude moeder huilt aan de telefoon. ‘Of ik haar dochter kende?’ Ze had Lia al negen jaar niet gezien. Ze had gehoord dat er intussen twee kleinkinderen moesten zijn. Ze kon zich niet meer herinneren hoe het conflict was ontstaan. Maar Eric, de vriend van Lia, was altijd wat eigenaardig geweest. ‘En’, herinnerde zij zich,’ met mijn man kon hij absoluut niet opschieten.’ ‘Lia moest eens weten hoe ongelukkig zij mij gemaakt heeft! Nachten heb ik gehuild. Als ze maar ìets van zich liet horen, zou alles weer goed komen.’
Bij toeval kwam ik de dochter een half jaar later tegen op een ouderavond. Haar kind deed de communie. Ik had iets verteld over opa’s en oma’s. Na afloop kwam ze naar me toe. ‘Het knaagt zo aan me, mijn ouders hebben de kinderen nooit gezien. Dat komt door mijn vader. Die was erg tegen ons huwelijk. Hij vond Eric een slechte man. Hij heeft hem vaak diep gekrenkt. Ik werd daar verschrikkelijk nerveus van. Zelfs op de bruiloft zat ie hem zwart te maken. Toen heb ik besloten om niet meer naar huis te gaan. Bij de geboorte van de eerste wilde we nog een kaartje sturen, maar het kwam er niet van. Als mijn vader maar één vinger zou uitsteken, zou Eric hem zeker de hand schudden. Twee mensen zitten te wachten totdat de ander om vergeving vraagt.

JEZUS' RAAD

De eerste stap zetten is moeilijk. Je hebt misschien al vaak geprobeerd om je verloren kind te bereiken. De hoorn wordt neergelegd, de brief blijft onbeantwoord. Jezus probeert vandaag aan ons een goede raad te geven. Hij zegt: raadpleeg je eigen hart. Besef hoezeer je zelf een mens bent met onhebbelijkheden. Realiseer je hoe makkelijk je een ander kwetst, zelfs zonder het in de gaten te hebben. Je bent zelf voor honderd procent aangewezen op de genade van anderen. Geniet ervan dat zo velen jou verdragen. Geniet ervan dat je door God gewild bent, onvoorwaardelijk. Dat geloof mogen je de vindingrijkheid geven en het geduld om vergiffenis te vragen en vergiffenis te schenken.

PARDON?!

Lieve kinderen.
Kim was in Frankrijk op vakantie geweest. In een wegrestaurant had ze een glaasje cola willen drinken, maar een Franse mevrouw die de menukaart wilde pakken had haar glas omgestoten. Ze had luid ‘O, pardon!’ geroepen. De moeder van Kim had vriendelijke Franse woordjes teruggezegd en de vrouw was verder gelopen. Dit vond Kim brutaal en boeiend. Je doet iets en dan roep je ‘pardon’ en dan is het goed. Bij het bekijken van de vakantiefoto’s was het verhaal nog eens verteld en Kim besloot het uit te proberen.
Op de speelplaats liep ze pardoes stegen Roy op en riep ‘O, pardon’ en ze huppelde verder. Zo, dat was gelukt. Daarna trapte ze Riet op de tenen en riep weer ‘O, pardon!’ en rende verder.
Na het speelkwartier klapte juffrouw Bea in de handen en vroeg: ‘Wie weet wat “pardon” betekent?’ Kim kreeg een rood hoofd. Ze begreep onmiddellijk dat Roy en Riet met de juf hadden gepraat. ‘Nou?’ drong ze aan. ‘Weet jij wat “pardon” betekent, Kim?’ Kim begon te stamelen. ‘Dat, eh, zeggen -geloof ik- eh, de Fransen als ze iets fout hebben gedaan...?’ ‘Nee’, riep juf Bea hard, ‘dat zèggen de Fransen niet. Dat vrágen ze! Pardon betekent: wilt u mij vergeven? Dan moet je niet wegrennen maar op antwoord wachten. Dus Roy: wil jij Kim vergeven?’ Roy knikte goedmoedig. ‘Ja hoor.’ ‘En jij Riet? Wil jij Kim vergeven?’ ‘Als ik haar terug mag duwen.’ zei Riet brutaal. Waarop de juf riep: ‘Pardon?’ Want soms betekent ‘pardon’: wil je mij vergeven. En soms betekent ‘pardon’: let op je woorden!’.
Frans is niet gemakkelijk.