Komt, volg mij (2011)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 198 niet laden

Wat ons het meest ontroert, is vaak niet zozeer het vernuftige, het ingewikkelde of het geniale, maar veeleer wat zich heel direct en in zijn eenvoud laat kennen. Dat kan ons zo aanspreken dat we ons ermee verbonden voelen. Soms kan iemand, gerijpt in de loop der jaren, levenswijsheid uitstralen, of kan een kind iets van puurheid en ongeschondenheid laten zien die je uit het hart zijn gegrepen. --- Tegelijk lijkt het er wel eens op dat wij in onze tijd en in onze cultuur steeds moeilijker het zuivere gevoel verstaan voor wat de kern, het hart van het leven uitmaakt. Hoe ontzaglijk groot immers is de hang naar systematisering: het leven moet in systeem worden gebracht; we leren alles te verklaren. --- Natuurlijk zijn de ontwikkelingen op bv het gebied van de informatica een heel goede en deels zelfs hoognodige zaak. Maar op een gegeven ogenblik verdragen wij niet meer dat er in ons systeem een gat is, terwijl dat misschien precies nog de plek is voor verwondering in plaats van verklaring. Verwondering overkomt ons vooral bij datgene wat zich niet laat vangen in ons menselijk netwerk of wat geen verklaring verdraagt.

Welnu, het valt mij op dat de evangelist Mattheus slechts een paar regels wijdt
aan de roeping van Jezus' leerlingen. Hij geeft geen ingewikkeld verhaal. Het is zelfs zo zonder enige sensatie geschreven dat wij er aan voorbij dreigen to gaan. Je moet oog hebben voor de eenvoud van het verhaal en de verwondering in je toelaten om to herkennen waarover het gaat. Als je dat kunt, merk je dat je bepaalde zekerheden kunt loslaten. Je durft dan in to gaan op iets dat ondoorzichtig is en dat je niet in zijn diepste kern kunt verklaren. Wie dat bij zichzelf kan toelaten, verstaat ook wat in het verhaal zelf gebeurt. Mensen worden daar geraakt door de eenvoud van iemand die zich op niets laat voorstaan. Die rondtrekt ergens in een wat achtergebleven gebied, Galilea. Die geen ingewikkelde leer brengt, maar die slechts leert to leven bij het leven van anderen. Dit moet dat groepje vissers zo hebben aangegrepen dat ze bereid waren hun opgebouwde zekerheden los te laten en in te gaan op de uitdaging: 'Komt, volgt Mij'.

Willen wij onze levensroeping verstaan en zo goed mogelijk onze levensweg gaan dan vraagt dat een bepaalde levenshouding. Het gaat erom, het leven zo te leren verstaan dat niet alles tot in bijzonderheden verklaard of beredeneerd hoeft te worden en zelfs niet kan worden. Dan is er ruimte voor verwondering, voor een moment waarop wij ook sprakeloos mogen zijn. Dan durf je zelfs bepaalde zekerheden los te laten en, als dat nodig is, zelfs een donkere weg te gaan. --- 'Komt, volgt Mij' - 'Bekeert u, want het rijk der hemelen is dichtbij'.
Telkens opnieuw worden wij op een of andere manier voor keuzes gesteld. Er zijn vragen die van ver komen, en wij ontmoeten mensen dichtbij met hun vragen en problemen. En met hoeveel vragen en problemen zitten wij niet zelf? Als wij zouden menen alleen te moeten ingaan op vragen die al een antwoord of verklaring hebben, missen wij onze roeping. Want dan sluiten wij ons af voor wat nog ongezien is en ongekend. Wij dienen ons te laten raken door alle levensmomenten, m.n. ook waar de nood schrijnend is en een oplossing niet in zicht. Het kan gebeuren dat wij in ons leven wegen moeten gaan die duister zijn. En het licht komt niet eerder dan wanneer wij die donkere weg opgaan. De geschiedenis van het oude volk Gods - denken we aan de eerste lezing van vandaag - laat ons zien, dat Gods licht doorbreekt, maar ook alleen dan doorbreekt wanneer het volk op weg durft te gaan en te zijn. --- 'Komt, volgt Mij' - 'Bekeert u, want het rijk der hemelen is dicht bij'. Die boodschap en dat appel gelden altijd en overal, ook nu en hier. Wat dit voor ieder van ons concreet inhoudt, weet ieder van ons wel het best.