Beste vrienden,
„Een goede opleiding wordt steeds belangrijker”, het is een uitdrukking die je zowel in familiale, culturele en ook politieke kringen steeds meer hoort. En ik ben ervan overtuigd dat ieder van jullie het met die zin ook volmondig eens is.
Wie zich in onze wereld en in deze tijd wil handhaven, die heeft een goede en indien mogelijk ook een zeer brede opleiding nodig. En dan gaat het reeds lang niet meer alleen om diploma’s en andere opleidingscertificaten die ge tenslotte alleen voor een of andere sollicitatie nodig hebt. Het gaat om diepere kennis, zonder dewelke ge in onze moderne maatschappij gewoon niet meer aan bod komt. De gewone basisleerstof is al lang niet meer voldoende. Wie vandaag carrière wil maken moet een grondige kennis van de computer hebben en minstens twee vreemde talen beheersen. Hoeveel oudere werknemers moeten zich niet met bloed, zweet en tranen door de nieuwe ontwikkelingen op computergebied heen worstelen, om niet opzij te worden geschoven en bij het oude ijzer terecht te komen. Onze wereld is zo complex geworden dat je haar met de gebruikelijke instrumenten uit de voorbije duizend jaren echt niet meer kan benaderen.
Wanneer jullie de ontwikkelingen in onze kerkgemeenschappen de laatste jaren oplettend hebben gevolgd, dan weten jullie dat die vaststelling ook voor het geloof geldt. In deze enorm gecompliceerd geworden wereld zijn eenvoudige verklaringsschema’s, middeleeuwse taalspelletjes en naïeve verklaringen reeds lang niet meer voldoende om te kunnen voldoen aan de kritische vragen van onze pluralistische maatschappij.
En wanneer ik erover nadenk: voor mezelf voldoen ze ook niet meer. Wanneer ik de vragen die me door buitenstaanders worden gesteld tot mijn eigen vragen maak, wanneer ik dergelijke vragen toelaat, wanneer ik mezelf en mijn geloof in vraag laat stellen, dan heb ik antwoorden nodig die draagkracht hebben – antwoorden die ook vandaag, in onze tijd, draagkracht hebben.
Veel mensen kunnen dat niet aan. “Laat me toch mijn geloof”, hoor je dan zeer vlug. Men is blijven steken in het kinderlijke geloof van het eigen vormsel en heeft dat geloof in de loop der jaren niet verder uitgebouwd tot een sterk en volwassen geloof van deze tijd. Men wil op opkomende vragen niet dieper ingaan en keert die onaangename vragen dan maar eenvoudig onder het tapijt.
In veel gevallen kan dat wel goed aflopen, maar in deze moderne tijd is dat gevaarlijk. Als we ons geloof niet voortdurend uitbouwen, maar het gewoon verwaarlozen, is er op de duur geen echt dragend fundament meer. Naar buiten toe lopen we dan het gevaar dat onze religie en ons geloof bij de anderen onverstandig, een beetje dom en wereldvreemd voorkomen. Voor mezelf kan dat in het ergste geval betekenen, dat het ganse houvast, dat ik in mijn geloof toch hoop te vinden, volledig ineenstort wanneer de vragen, die ik op die manier probeer te verdringen, uiteindelijk toch weer zeer massief naar boven komen. Hetzij door een slag van het noodlot, door ervaringen en gebeurtenissen, of door het lezen van één of ander artikel in een tijdschrift. Hoe snel gebeurt het dan niet dat dan dat ganse op kinderlijk geloof gevestigde geloofsgebouw als een kaartenhuis ineenzakt.
Ik zou nooit genoegen willen nemen met vereenvoudigende en uiteindelijk halve, of zelfs totaal foute antwoorden. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat we ons terug zouden informeren en scholen over ons geloof, dat we, indien mogelijk, ons mee zouden inzetten in de diverse werkgroepen van de pastorale eenheid.
Beste vrienden, daar wordt de richting bepaald, daar worden de wissels gezet en de route uitgestippeld. De criteria van het tweede Vaticaanse concilie kunnen ons daarbij de weg tonen. Die criteria kunnen ons helpen om de grote uitdagingen die ons in de komende jaren te wachten staan aan te kunnen.
Om wissels te kunnen zetten hebben we namelijk een goed over- en doorzicht nodig. Wanneer we dat doorzicht niet hebben zullen de wissels ook worden gezet, maar dan wel door anderen, en dan is het maar de vraag of dat dan in ieders voordeel zal gebeuren. Ik kan er bij jullie alleen maar de aandacht op vestigen; Ik kan u alleen uitnodigen om mee te stappen op die weg, om u ook actief te bemoeien wanneer het erom gaat de wissels voor de toekomst te stellen. Ons actief inzetten om de best mogelijke oplossingen te vinden. Niet voor mij, en uiteindelijk ook niet zo zeer voor ons die hier zitten, maar voor de toekomst van ons geloof, hier in onze gemeente!
Amen