Pasen gebeurt ook vandaag!

Beste vrienden,

Neen, Pasen is niet vandaag!  Pasen was het 2000 jaar geleden – tenminste, historisch bekeken is het zo’n 2000 jaar geleden dat de leerlingen tot het besef kwamen: “De Heer is uit de dood opgestaan!” Het is dus een gebeurtenis van zeer lang geleden. Eigenlijk is Pasen al lang voorbij!

Maar wat vieren we dan vandaag? En elke zondag weer? En eigenlijk in elke Eucharistieviering? Gewoon een herinnering aan een gebeurtenis uit de grijze oertijd?

Moest dat echt zo zijn, dan konden we het even goed laten. Wat we vandaag vieren moet toch een heel andere reden hebben. Het gaat hier niet alleen om herdenken of herinneren. Pasen is te groot en te belangrijk om alleen tot een gebeurtenis in de geschiedenis te worden herleid. Pasen is niet iets dat alleen in het verre verleden is gebeurd. Pasen gebeurt ook nu nog voortdurend, en gelukkig zelfs bijna elke dag!  Dat is voor mij eigenlijk het beslissende: Pasen gebeurt telkens weer.

Anders zouden we het toch niet kunnen uithouden. Die Goede Vrijdag zou niet uit te houden zijn. En dan bedoel ik ook niet die Goede Vrijdag die, geschiedkundig gezien, al lang tot het verleden behoort. Die Goede Vrijdag bedoel ik niet. Ik bedoel die Goede Vrijdag die telkens weer, met angstwekkende regelmaat, soms zelfs elke dag, weer voorkomt overal waar mensen, ook vandaag weer, ergens aan een kruis worden geslagen, wanneer hen de basisbehoeften worden ontzegd, overal waar leven onmogelijk wordt omdat de aarde beeft en alles onder zich bedelft, of ook daar waar ik elke dag weer de indruk krijg dat het plafond op mij neerkomt, omdat mijn levensomstandigheden zo eng zijn geworden dat ik geen lucht meer krijg om te ademen. Overal waar dat gebeurt is het telkens weer goede vrijdag, geen gebeurtenis uit het verre verleden, maar rauwe werkelijkheid, elke dag opnieuw, overal in de wereld.

En die goede vrijdagen brengen mensen in vertwijfeling, jagen hen in een depressie, laten hen roerloos verstarren in de rouw om familieleden of geliefde mensen, in de uitzichtloosheid van ongeneeslijke ziekte, van pijn en leed.

Goede vrijdagen verlammen ons, en dat is misschien wel hun wreedste gevolg. Ze doen mensen verstarren, ze verlammen hen en maken het leven onmogelijk. Net zoals de leerlingen na goede vrijdag verlamd waren toen ze beseften: “nu is alles gedaan!” Terneergeslagen en helemaal kapot waren ze ervan. Dat is doorleefde goede vrijdag – en zegt u nu niet dat u dergelijke situaties niet herkent! En wanneer begint Pasen?

Er lopen daar twee mensen! Twee mensen die zijn rechtgestaan en op weg gaan – zomaar zonder reden. Wat denken ze te zullen vinden? Maakt het een verschil dat het graf geopend is? Wat zou het, als het lichaam zou zijn weggenomen! Het zou helemaal geen verschil hebben gemaakt – dood is dood – alles is voorbij.

En ondanks dat lopen ze daar toch alle twee. Ze weten waarschijnlijk niet waarom. Het geklets van de vrouwen heeft niet echt iets veranderd. Beiden hebben ze er zelf waarschijnlijk ook geen verklaring voor waarom ze nu op weg zijn gegaan, laat staan dat ze er een idee van zouden hebben wat hun te wachten staat. Ze gaan gewoon op weg.

De ene, traag en gezapig, alleen maar omdat hij vindt dat hij toch iets moet doen, omdat zijn verstand hem zegt dat resigneren en jezelf begraven geen uitweg is. De andere vlug en onrustig, misschien omdat hij binnen in zichzelf gewoon iets aanvoelt.

Twee mensen overwinnen hun verlamming en beginnen te gaan. En dan begint Pasen. Want Pasen gebeurt altijd daar waar mensen terug opstaan, zich uit hun lethargie bevrijden, rechtstaan en gewoon op eigen benen terug op weg gaan – zonder echt te weten waarheen, zonder enig perspectief en zonder te weten wat er hen op hun weg te wachten staat. Maar wel open voor datgene wat er op die weg zou kunnen gebeuren. Dus gewoon open voor Pasen!

Het zal niet altijd het grote Pasen zijn. Soms is het ook maar een heel kleintje, een onooglijk klein Pasen, dat me de bloemen die tussen al het puin van mijn leven groeien, terug laat zien. Een minuscuul Pasen dat me, tussen al die ijzige koude die onze samenleving dikwijls kenmerkt, de warmte van de zon terug laat voelen. Een Pasen dat, zij het ook maar door de warmte van een kleine kaarsvlam, de grote duisternis uit mijn leven begint te verdrijven.

Pasen begint overal daar, waar mensen terug opkrabbelen, waar ze terug rechtstaan en gewoon op weg gaan naar een doel dat ze niet kennen, gedreven door een vermoeden dat aanstekelijk werkt en gedragen door een onverwoestbare hoop. Daar begint Pasen, en Godzijdank ook vandaag altijd weer opnieuw.

Want Pasen is echt geen gebeurtenis uit lang vervlogen tijden. Pasen is niet iets dat ooit maar één keer heeft plaatsgegrepen. Pasen gebeurt telkens weer. Pasen kan vandaag ook in ons werkzaam zijn!

Amen.