Het andere zien

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden
In onze kerkprovincie bestaan diverse groepen met een heel verschillend zicht op de werkelijkheid. Onze kijk op de dingen wordt zonder twijfel beïnvloed door de omstandigheden. Het is bekend dat kwaadheid bijvoorbeeld ons gezichtsvermogen ernstig beïnvloedt. Als je kwaad bent op iemand, dan kun je in hem of haar praktisch niets goeds zien. Zoiets is in het evangelie van vandaag ook aan de hand. Neem nu de Farizeeën. Zij hebben de religie en gemeenschap prachtig georganiseerd met zijn wetten, voorschriften en rituelen. Zij weten hoe het contact met God moet lopen. In aparte gebouwen met aparte woorden en gebaren, met heilige voorwerpen en tijden. Dan treedt er iemand op die zich daar niets van aantrekt. Met allergewoonste geba­ren en materiaal geneest Hij en stuurt de betreffende man, op de sabbat nog wel, naar de wasplaats. Het enige wat de Farizeeën en priesters hiervan oppikken, is de inbreuk op hun Organisatie. Nu proberen ze de zaak te verdraaien, proberen ze Jezus in een kwaad daglicht te stellen. En als het allemaal niet helpt, smijten zij Hem buiten hun orde en hun veiligheid. Iemand die niet past moet maar verdwijnen! Wie is er blind, wie is er ziende?

Het verhaal van vandaag gaat over kortzichtigheid, over beperkt zien. Dat gebeurt omdat je kind bent van je tijd, omdat je je eigen geschiedenis hebt, omdat je een bepaalde positie bekleedt. Wij zijn ‘als blinden' en Jezus zegt, dat is al vanaf je geboorte zo. Het maakt immers heel wat uit of je in Afrika geboren wordt, of hier in Vlaanderen. Of je de oorlog hebt meegemaakt, of dat je er alleen maar van hebt gehoord. Wij hebben allemaal onze eigen kijk op het leven en die is beperkt. Als je dat ontkent, dan ga je anderen verketteren en tenslotte buitengooien. Jezus wil voor ons een nieuwe geboorte, dat wil zeggen: dat wij weer zien in alle oorspronkelijkheid. Ons werelddeel Europa is zwaar van bagage, van rijkdom en historie. Dat bepaalt onze kijk op de andere werelden. Nu lijkt het me niet slecht als je plekken hebt, waar een zekere voorbeeldfunctie vanuit gaat, maar dan is het wel zaak, dat je zorgt dat er een brug blijft tussen die werelden, anders wordt de spanning onhoudbaar en dat is in de afgelopen jaren dan ook duidelijk gebleken.

Die worsteling tussen het heilige en het gewone, tussen priester en leek, tussen tempel en markt, tussen zondag en gewone dagen licht ook op in het evangelie van vandaag. Jezus, een leek, geneest iemand van zijn blindheid gewoon met spul van de straat op een heilige dag. Er komen geen priesters aan te pas, geen tempel, geen heilig of gewijd water, geen heilige zalvingen, geen sabbatsverboden en geen vraag of je er wel bij hoort of niet. Een heel eenvoudige weldaad aan iemand, die erom vroeg. Dan ontstaat dat hele gesprek: "Wie heeft dat gedaan, hoe komt dat nou?" En vooral: schande dat het gebeurt op de sabbat. De strijd tussen het heilige en de rest. Jezus die duidelijk kiest voor de rest. Hij verblijft in de wereld, daar wil Hij lief en leed delen, daar wil Hij Messias zijn. En voor die wereld geeft Hij iedereen de opdracht te doen als Hij. Maar hoe moet het dan met dit kerkgebouw, met zijn priesters en liturgie? Prima, als het maar niet gebruikt wordt tegen de wereld in. Als er maar niet gezegd wordt: alleen hier kun je God vinden en elders niet. In de kerk, de gemeenschap van mensen kunnen we leren hoe ieders roeping in de wereld eruit kan zien. Niet meer en niet minder...