Man en vrouw (Mc. 10,6)

 

De liturgie houdt twee perikopen bijeen die bij Jezus wellicht los van elkaar stonden. Ze geeft aan dat de liefde van man en vrouw zich opent naar het kind. Het huwelijk kent de spanning tussen het project en het haalbare.

Driemaal zes

Zingt Jubilate heeft lied 666 behouden. Het past schitterend bij deze zondag over het huwelijk. Jezus bevestigt de woorden uit Genesis. Gods visie is sterker dan menselijke wetten. Ze overstijgt de hardheid van het mensenhart. Hij kiest in zijn schepping voor verscheidenheid, vooral deze van man en vrouw en voor hun gelijkwaardigheid (R. Burggraeve, Zinvolle seksualiteit). Het huwelijk laat een stuk paradijs beleven.

Tijdens Pelgrim 2009 sprak T. Radcliffe tot de jongeren over de moeilijke vraag of ze geroepen zijn tot het huwelijk of tot een celibatair leven als priester of religieus. “We hebben beide roepingen nodig, want elk van hen drukt iets uit van het mysterie van Gods liefde. Gods liefde is tegelijk persoonlijk en universeel. God houdt van mij als unieke persoon. Daarom besta ik als een particulier individu. God zegt mij: “het is fantastisch dat jij bestaat.” Julian van Norwich, een Engelse mystica, zei dat God niet boos kon zijn op ons, anders zouden we onmiddellijk ophouden te bestaan. Deze dimensie van Gods liefde vindt een levendige uitdrukking in het huwelijk, waarin twee mensen aanbieden genot te vinden in elkaar. Hun relatie is een sacrament van Gods behagen in elk van ons. Ze spreken Gods woord tegen elkaar: “Fantastisch dat jij bestaat.”

Maar Gods liefde is ook universeel. Bij Dante is God “de liefde die de zon en de andere sterren beweegt.” Ze omvat alles. De roeping tot het priesterschap of het religieuze leven houdt in een teken te zijn van die ruime, grenzenloze liefde.”

Levenslang engagement

“Wij hadden een schitterend huwelijksfeest, onze zoon en schoondochter zijn zielsgelukkig met elkaar”, schreef een vrouw na het kerkelijk huwelijk van haar dochter. Ongeveer tezelfdertijd schreef een andere dame: “We moeten heel voorzichtig zijn. Er zijn klassieke huwelijken die niet beantwoorden aan wat God gewild heeft. En mijn huwelijk beantwoordt niet aan wat een huwelijk - zelfs in het minst - zou moeten zijn. Toch gaven we het beeld van een mooie familie. Schijn is bedrieglijk. Alleen zij die er midden in staan kunnen er over oordelen. Ik heb immens geleden in mijn huwelijk maar ik wist niet van waar dat leed kwam.”

“We weten hoe moeilijk het kan zijn voor mensen om trouw te blijven aan het gegeven woord, dat tonen de statistieken over de standvastigheid van de gezinnen. In de herfst zullen we weer horen hoe de Kerk denkt over het gezin, en hoe we in de pastoraal moeten omgaan met mensen die in complexe huwelijkssituaties verzeild geraakt zijn” (Bisschop Luc Van Looy). De tweede synode over het gezin heeft plaats van 4 tot 25 oktober 2015 (info: www.gezinspastoraal.be/1046).

Samen met pater Radcliffe horen we beweren dat men van jongeren geen definitief engagement tot aan de dood kan verwachten. “Ze leven in een tijd van korte termijn engagementen, zowel op het werk als thuis. De gemiddelde Amerikaan heeft tijdens zijn actieve periode elf verschillende banen. Huwelijken blijven vaak niet duren.” In 2005 huwden 43.000 Belgen en er waren 30.000 scheidingen. In 2013 waren er 37.800 huwelijken en 26.000 scheidingen.

Hoe kunnen we van jonge mensen verwachten dat ze een plechtige gelofte afleggen of huwen. Het is precies omdat we in een cultuur van korte termijn engagementen leven dat geloften voor het leven een mooi teken van hoop zijn. Het is een dwaas gebaar, maar we moeten de jongeren vragen om moedige, dwaze gebaren te stellen, en erin geloven dat ze die met Gods genade kunnen nakomen.

Is iemand van ons sterk genoeg om dat engagement aan te gaan? Nee! Maar als we de manier ontdekken waarop we geroepen zijn om lief te hebben, de grond waarin we best geplant zijn, dan verwelkomen we God in ons leven, en het is God die ons er doorheen zal dragen. Als ik mijn leven als priester of religieus leid met liefde en edelmoedigheid, mezelf laat raken door anderen, dan zal Gods genade me kracht geven. Natuurlijk lukken huwelijken tussen goede, prachtige mensen niet altijd. Of vertrekken bewonderenswaardige priesters en religieuzen. Het is niet aan ons om met de vinger te wijzen. Het kan iedereen overkomen. Wie kent de verborgen strijd van iemand anders' hart? Maar toch blijf ik erbij dat het engagement tot aan de dood inherent is aan de roeping tot liefde. Immers, zoals het Lied der Liederen het zingt: "Liefde is zo sterk als de dood." In de verrezen Heer zelfs sterker!”

Het echtpaar uit Assisi

Aan het huis waar in Assisi Franciscus di Bernardone in 1181 of 1182 zou geboren zijn, kregen zijn ouders een standbeeld. Pica liet haar kind dopen en gaf het de naam Giovanni Battista. Zijn vader Pietro was op zakenreis. Bij zijn thuiskomst was hij woedend dat de baby niet de naam Franciscus (Fransman) had gekregen. Zijn zoon had een zorgeloze jeugd, maar was menigmaal in conflict met zijn vader. De komst van een kind wijzigt de relatie in een familie.

Daarover zei Radcliffe: “De wederzijdse liefde van een koppel is de grond waarin de huwelijkse liefde is geplant, maar ze moeten zichzelf openen naar anderen, anders zal hun liefde onvruchtbaar zijn.

Dit gebeurt meestal met de komst van kinderen. De vader kan geschokt zijn te ontdekken dat hij niet meer de enige focus van de liefde van zijn vrouw is. Haar leven moet zich rond iemand anders draaien. Er zal een tijd komen waarop ze hun kind genoeg moeten beminnen om het te laten gaan en op zijn beurt een partner te vinden in het leven. De paradox van het gehuwde leven is dat we onze kinderen zo graag moeten zien dat ze in staat zijn om andere mensen nog liever te zien dan onszelf, of toch meer passioneel. Onze liefde moet hen vrij laten. C.S. Lewis zei: ‘Het is een goddelijk voorrecht om altijd minder de liefhebbende te zijn dan de beminde.’ God is altijd de enige die meer lief heeft dan dat hij bemind wordt.”

Het huwelijk verbindt de vreugde van elkaar te genieten met de vreugde van leven door te geven. Gezinnen hebben het moeilijk in de huidige economische crisis. Maar tegelijkertijd kan de familie in moeilijke tijden een factor zijn om te overleven (Kardinaal Maradiaga, Caritas Internationalis).

************

Een huwelijk lijkt zowat op de vaart van een schip, dat de haven verlaat en zich naar de toekomst wendt. Wanneer hun huwelijksbootje de haven verliet, lazen Annick en Eddy volgende bezinningstekst.

Die dag vertrok weer een boot uit de haven.

Waarheen, dat wist men ongeveer wel.

Wat men zou meemaken, wist niemand.

Hoe zou de zee zijn, kalm of stormachtig?

Zou men andere boten zien en de wind zat die in de zeilen?

Zou het dobberen worden

of zou de boot zich krachtig verplaatsen van land naar land?

Er zal zoveel meespelen, niemand weet wat.

Niemand weet hoe hard het zal worden.

Niemand weet hoe mooi.

We kunnen alleen vertrouwen, geloven in onze boot, geloven in zijn opvarenden.

Geloven en vertrouwen in elkaar en weten dat liefde
een goede wind kan zijn over woelige baren.