Sociaal gezien begaat die arme weduwe een stommiteit. Ze gooit heel haar levensonderhoud weg in de offerkist. Nu heeft ze niets meer om van te leven. Jezus ziet dat gebeuren en Hij prijst haar nog ook! Dat gebeurt bovendien allemaal in de tempel, de plaats waar God woont. In diezelfde tempel komen rijken grote bedragen neerleggen en wordt maar al te veel handelgedreven. Te gelegener tijd zal Jezus die kooplui eruit gooien. Hier stelt Hij geen vragen over wat nadien met dat geld gebeurt. Hij zegt ook niet tegen die vrouw dat ze haar luttele centjes beter zou geven aan mensen die nog armer zijn dat zij.
Een cru verhaal, als je het mij vraagt. Met die paar franken van dat arme vrouwtje kun je niets aanvangen. Het sociale en economische nut van haar gift is te verwaarlozen. Geen enkele arme wordt daar beter van. In dit verhaal is de hoeveelheid inderdaad onbelangrijk. Waar het op aankomt, is dat zij alles geeft van wat ze in haar armoede nog bezit. Ietwat geleerder gezegd: hier gebeurt de overgang van kwantiteit (hoeveelheid) naar kwaliteit (hoedanigheid). Zij geeft geen klein of groot bedrag, ze geeft alles. Daardoor geeft ze aan haar verdere levenslot een beslissende wending. Voortaan kan ze helemaal niet meer op haar bezit vertrouwen, hoe klein het ook is. Ze geeft het af in de tempel, dus voor het aanschijn van God. Door aan God alles te geven, legt ze haar Verdere levenslot ook helemaal in zijn handen.
Wij vatten het schenken van giften spontaan op als een vorm van liefdadigheid. We hopen dat andere mensen geholpen worden met wat wij afstaan. Het is dus een vorm van naastenlief de, in de lijn van het tweede grote evangelische gebod. In het verbaal van de arme weduwe gaat het bij nader toezien niet over het tweede, maar over het eerste gebod: God de Heer liefhebben met alles wat je bent en hebt. Dat is het wat die vrouw doet. Wat hier uitgedrukt wordt in munten, slaat eigenlijk op de grondhouding die de mens tegenover zijn Schepper en Heer aanneemt. Die vrouw geeft alles, zij geeft zichzelf helemaal in handen van God. Dat is de grootste daad van wederliefde die een mens tegenover God kan stellen. Van God hebben we alles gekregen, tot en met ons eigen leven. Aan God zullen wij alles terug moeten geven. Dat doet die arme vrouw ons voor. Haar gave is ‘zelfgave' geworden.
Zo stelt zij ook een voorbeeld van war de echte eredienst in de tempel hoort te zijn. Als daar offers opgedragen worden, dan dienen ze in laatste instantie uitdrukking te zijn van de ‘zelfgave' van de mens aan God. Misschien stoort het woordje ‘offer' ons wel. Maar wat is een offer eigenlijk? Sint-Augustinus heeft daar een mooie bepaling van gegeven. Het offer is alles wat de mens doet om in te groeien in de gemeenschap met God. Dan is deze vrouw toch wel hér toonbeeld van de zuivere offergave. Ze geeft zichzelf helemaal aan God uit wederliefde tot Hem