Het penningske van de weduwe

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Het zal goed zijn de draad op te pakken die het Marcusevangelie heeft gevolgd. Dat zal ons tot een echt bevrijdende gedachte brengen. We zullen met Jezus opgelucht kunnen ademhalen. Als we zien hoe een weduwe zonder pensioen, zegge en schrijve één cent geeft van haar armoede. Zij stelt daarmee een daad, die ons weer ruimte geeft en lucht na al die debatten die Jezus en wij moesten voeren.

Marcus heeft een aantal vraaggesprekken verteld die aan Jezus werden opgedrongen. Het waren eerst de Farizeeërs en Herodianen die Jezus een strikvraag voorlegden: mogen wij aan de keizer belasting betalen?

Toen waren het de Sadduceeën die Jezus een schijnvraag voorlegden: Iemand was tot zeven keer toe getrouwd geweest, van wie is hij nu de echtgenoot in het eeuwig leven, als dat al zou bestaan?

Toen waren het de schriftgeleerden die Jezus een echte vraag kwamen stellen: wat is het allerbelangrijkste gebod in de wet?

In feite was de eerste vraag een strikvraag. De tweede vraag een schijnvraag. De derde vraag was een echte vraag.

Je zou kunnen zeggen: het lijkt op onze tijd. Wij hebben ook de neiging om te debatteren, om te polariseren. Om elkaar scherpzinnige en onzinnige vragen te stellen: over: wie is er progressief en wie conservatief, over: wat denk je van het standpunt van de bisschoppen inzake de Acht Mei Beweging; wat denk je over het ingrijpen door Rome bij bisschopsbenoemingen? Allemaal vragen die ons enorm veel tijd kosten, die van ons enorm veel energie vragen. En het resultaat is: ruzie, onze gemeenschap wordt uit elkaar gedreven. Want terwijl duizenden theologen debatteren en honderden bisschoppen vergaderen, geloven wij niet meer dat iemand wijs spreekt, als hij zegt: voor mij is ware godsdienstigheid God beminnen en de mens beminnen.

En toch spreekt Jezus dit wijze woord. Hij zat tegenover het offerblok. Hij zag hoe de menigte daar geld in stortte. Een aantal rijken wierp er veel in. En toen zag hij een arme weduwe, die er van haar armoede één cent in deed. Uit liefde tot God en haar medemens.

Na het eindeloos en oeverloos gedebatteer over godsdienstkwesties, was dit eenvoudige en gulle gebaar van die weduwe een verademing voor Jezus.

Eindelijk na al die vermoeiende debatten, na al die schijnheiligheid, na al dat machtsvertoon, dat niets meer met echte godsdienstigheid te maken had, deze eenvoudige en genereuze daad van een heel simpel mens, die door had waar het om ging. Die niets snapte van al wat er gediscussieerd werd. Maar die haar plicht begreep. En dat was eigenlijk alles.

Jezus geeft die Farizeeën, die Herodianen, die Sadduceeën ervan langs. Hij zegt: pas op voor zulke schriftgeleerden, die eer voor zichzelf zoeken, die verwachten met de grootste eerbied bejegend te worden, die net doen of zij bidden, maar in feite het geld aftroggelen van eenvoudige zielen.

En Jezus prijst hier die weduwe. Hij neemt het weer op voor de zwakke. Hij keek met bijzondere belangstelling naar de daad die zij stelde. En met goddelijke warmte zegt hij: Zij heeft gegeven waarvan zij leven moest.

Nu blijft deze vraag: zal Jezus ook ons prijzen, of zal hij ons ervan langs geven?