Lamgeslagen en monddood (2006)

De moslimwereld protesteert hevig. De spot met degene die hun heilig is voelen ze als spot met henzelf. Ze ervaren het als minachting vanuit onze westerse wereld, als een voortgezette poging  om hen monddood te maken, lam te slaan, onderuit te halen. De aanleiding om zich te laten horen werd gevonden in spotprenten van maanden tevoren, maar de oorzaken liggen dieper en liggen verspreid in een lange geschiedenis. Onze wereld verdedigt zich: Vrijheid van meningsuiting. Een merkwaardige oogst van waarden normen daarvan kunnen we binnen halen tijdens verkiezingen, want dan is het gebruikelijk de tegenstander voor vuile vis uit te maken en hem of haar in elk geval lam te slaan en monddood ter maken als dat lukken wil. De zo gehandicapt gemaakte krijgt vervolgens geen aandacht meer.
Als er fysiek of geestelijk iets aan ons hapert dan is er altijd wel een stichting die geld inzamelt om zo'n handicap te verlichten en zo mogelijk ervan te genezen. Fysiek monddood is  erg lastig, maar we zijn al een beetje op weg dat te beperken en voor wie een of andere verlamming heeft opgelopen worden allerlei helpende apparaten bedacht. We lossen lang niet alles op, maar we hebben er aandacht voor.  De zorg voor geestelijk gehandicapten heeft z'n beperkingen, maar er wordt toch wat aan gedaan.
 Heel anders is het gesteld met verlammingen en stomheid die we elkaar aandoen met onze rappe tong. Misschien doen we er zelf aan mee: die ander het woord ontnemen, belachelijk maken, verdacht maken met al z'n varianten. De vlotte wauwelaar krijgt de zaal wel stil, niet omdat hij of zij het beter weet, beter doet of ook maar iets meer presteert dan wie dan ook. Nee, hij neemt het woord en geeft het niet meer af hoe onbenullig zijn inzichten ook zijn. Wie dat nog nooit is tegengekomen is van een ander planeet. We kennen ze wel, die mensen "met de gaven van het woord", zoals we dat zeggen. Helaas ontbreekt het hun vaak aan "de gaven van de gedachten". Misschien schiet ons nu wel de naam van de een of ander te binnen, of is het onze eigen naam die ons te binnen schiet? "Ken je die vrouw"? "Oh, die slome". Zo, die is alvast aan de kant gezet. Er is maar weinig voor nodig om iemand klein te krijgen en het is iets van alledag.
 Vandaag maakt Jezus in het evangelie gebruik van de vrijheid van meningsuiting om tegen de gevestigde mening in te gaan. Ze zagen het heel simpel: die man is verlamd, dus een zondaar, door God gestraft. Gelukkig heeft hij vrienden die dat anders zien. Ze leggen de hele wereld van lamgeslagen mensen voor Jezus' voeten neer met de vraag waarop ze van Hem het antwoord wel kenden: "Wat vind je hier nou van"? Als je iemand zo simpel tot zondaar of slome kunt verklaren dan kun je hem ook simpel zijn zonden vergeven en fit en  uitgeslapen verklaren. En Jezus doet dat. Maar er is nog wat anders. Zijn vrijheid van meningsuiting gebruikt hij om degenen die menen iemand vrijelijk tot zondaar of wat dan ook te mogen verklaren af te straffen. Iemand veroordelen, iemand ter zijde zetten. Dat is er bij Hem niet bij. Vrijheid van meningsuiting nooit ten koste van een medemens, alleen ten bate van een medemens.  De dagelijkse werkelijkheid geeft een ander beeld, maar voor een christen kan dit dus echt niet: vrijelijk iemand weg zetten.
Vandaag voor ons geen reden om iets te doen, maar wel om iets te laten.