Er zijn zo van die dingen in het leven waar je dóór moet, dingen die niet gemakkelijk zijn, die moeite kosten of veel van je vragen: een uiterste krachtsinspanning, doorzettingsvermogen, moed en volharding, enzovoort.
Soms sta je in je leven voor een zware opgave, ...
Een zware behandeling in het ziekenhuis om nog kans te maken op genezing van een bedreigende ziekte...
Met jezelf in de knoop zitten en niet weten hoe je er nog uit kunt komen...
Een crisis in je persoonlijke leven door iets wat je in de privésfeer meemaakt...
Of zoals James en Christina alles moeten achterlaten omdat je voor je geloof uitkomt en helemaal opnieuw moeten beginnen in een land dat zo vreemd is...
Er zijn zo van die dingen in het leven waar je zogezegd dóórheen moet zien te komen...
Wat wij met Pasen vieren, heeft alles te maken met een dóórtocht: ergens doorheen gaan, zoals het volk Israël door het water van de Rietzee moest gaan om de onderdrukking in Egypte definitief achter zich te laten, het land van de vrijheid tegemoet; zoals Jezus die dóór de dood is heengegaan en die uit het graf werd opgewekt. Pasen is passage, Pasen is doortocht, het passeren van de dood, de start van een nieuw begin van leven. Op dit feest vieren we dat het licht overwint, dat de dood niet het laatste woord heeft, dat het leven sterker is dan duistere machten en krachten. Pasen vieren is geloven in een nieuwe toekomst voorbij de einder van het laatste einde: zoals het schip op zee dat beslist verder vaart, ook als het vanaf het strand als stipje achter de horizon verdwenen is...
Pasen is dóórtocht! Ik heb het nog nooit zo sterk ervaren als dit jaar, nu wij hier in de kerk de confrontatie zijn aangegaan met de lijdende Christusfiguren uit de tentoonstelling Com-Passie van Catherine Loodts. Pasen is geen verdwijntruc.
Pasen is zoals het schilderij achter mij vertelt: met de voeten in de wereld staan, in het leven met al zijn eindigheid en onafheid. De sporen van het lijden zijn niet uitgewist. Ze zijn nog zichtbaar aanwezig. Maar stilaan mag je de cocon die je in je lijden vasthoudt, afgooien en je handen reiken naar de hemel. De lucht klaart op. Leven kan niet tegengehouden worden. Pasen is opstaan!
Niet toevallig is de Paasnacht vanaf het begin van het christendom dé nacht waarin de volwassenen worden gedoopt. En wie al gedoopt is, hernieuwt zijn doopbelofte. Gedoopt worden is immers begin van nieuw leven. Is ondergaan in het kolkende water en met Jezus begraven worden. Is de oude mens van je afgooien en opstaan uit het water, gereinigd, herboren, als een nieuwe mens.
Is samen met Jezus opstaan en verdergaan. Zo is het ook voor James en Christina. Zij kiezen vandaag voor een nieuwe wending in hun leven. Zij willen voortaan als christen door het leven gaan. En ze willen hun dochtertje Sumlina op deze weg opvoeden. En zij vragen de steun van ons allen hierbij.
Maar ook wij allemaal worden uitgenodigd en uitgedaagd om onze doopbelofte te hernieuwen. En het is goed om daar straks heel bewust bij te blijven stilstaan. In de geloofsbelijdenis spreken wij uit dat wij geloven in de verrijzenis van Jezus, in de liefde van God, over de dood heen.
De protestanten gebruiken gemakkelijker het woord ‘opstanding’, als ze over de verrijzenis spreken. En daar zit wel iets in. Want opstaan is iets wat wij telkens weer moeten doen, wanneer de last van het leven ons teneer drukt. Telkens moeten we weer opstaan.
Zou het toen, in die vroege morgen, in de tuin van Jozef van Arimatea ook zo gegaan zijn?
We weten niet hoe het precies verlopen is. In het evangelie staat het niet zo precies beschreven. We lezen wel dat de apostelen er vol van zijn en het overal verkondigen! Vraag maar niet om het heel precies uitgelegd te krijgen hoe opstanding uit de dood eigenlijk mogelijk is.
Weet alleen wel dat ze ook nu nog gebeurt: mensen die opstaan uit een graf van voorbij, mensen die de dood passeren en die het leven terugwinnen... Hoe treffend zijn in dit verband de woorden van een bekend gedicht van de Zwitserse dichter en predikant Kurt Marti:
Jullie vragen
hoe is de opstanding der doden?
Ik weet het niet.
Jullie vragen
wanneer is de opstanding der doden?
Ik weet het niet.
Jullie vragen
komt er een opstanding der doden?
Ik weet het niet.
Jullie vragen
komt er geen opstanding der doden?
Ik weet het niet.
Ik weet alleen waarnaar jullie niet vragen:
de opstanding van hen die leven.
Ik weet alleen waartoe Hij ons oproept:
tot opstanding vandaag en nu.
De belangrijkste vraag is niet: is er leven ná de dood? Maar: is er leven vóór de dood? Je mag weten dat de liefde van God sterker is dan de dood. Opstanding en opstandig leven – probeer die woorden maar bij elkaar te houden. De opstanding van Christus maakt opstandige mensen van ons!
Onze angst bezworen, ons vertrouwen vernieuwd, onze vreugde volmaakt. Mensen die het leven in zich voelen terugkeren na alles wat ze doorgemaakt hebben, na alles waar ze doorheen gegaan zijn – dat is opstandig leven! Zou je dat niet snel ook aan anderen willen vertellen?
En zouden wij niet zo kunnen leven, geloven, hopen, liefhebben...?
Van harte mag ik het u toewensen: een gezegend paasfeest!
Met dank aan Harry Tacken (Stichting Midden onder U)