Iedereen kent wel een voorbeeld – hetzij uit eigen leven, uit een film of een boek – van ontluikende liefde. Het is vaak ontroerend mooi om te zien of te lezen hoe die liefde die vaak begint met een verliefdheid steeds verder evolueert naar liefde met een grote L. Maar daar gaat tijd over ... liefde wordt je niet zomaar in de schoot geworden, er moet aan gewerkt worden, er moet tijd in geïnvesteerd worden. Geen ontluikende liefde in het evangelie van vandaag, maar wel een ontluikend geloof. Het begint nochtans heel erg gesloten: de leerlingen hadden zich uit schrik voor repressailes van de joden opgesloten in een huis. Maar deuren en sleutels kunnen je hart niet afsluiten, gelukkig maar. En zo lezen we dus dat Jezus in hun midden komt en hen de vrede toewenst. Jezus doelt hier op innerlijk vrede die je toestaat om als een gelukkig mens te leven omdat je vrede gevonden hebt met wie je bent. Hij geeft meteen ook twee taken mee: ze worden gezonden om te getuigen van Gods liefde zoals Hij dat gedaan heeft en ze mogen zonden vergeven. Blijkbaar is dat takenpakket nogal zwaar voor een mens en schenkt Hij hen daarom de heilige Geest die hen kracht en inspiratie moet geven om te doen wat God van hen verwacht. Diezelfde heilige Geest mochten wij ook ontvangen tijdens ons doopsel en ons vormsel. Waarom? Omdat we net als de leerlingen de wereld ingezonden worden om te getuigen van de Blijde Boodschap. Jezus stelde Zijn leerlingen toen én nu dus voor een grote uitdaging. Het is niet voor niks dat ze zich opgesloten hebben, het is niet niks wat er gebeurd is met Jezus. Als die Jezus dan binnenkomt en zegt dat Hij ze zendt, dan zegt Hij eigenlijk dat ze hun angst moeten overwinnen en durven vertrouwen en getuigen van Gods liefde voor de mens. Geen klein bier dus. Ook vandaag trouwens niet. In een sterk geseculariseerde wereld is het gevaar niet denkbeeldig dat christenen zich terugtrekken in de veilige cocoon van gelijkgezinden die wij Kerk noemen. Christenen moeten uiteraard samenkomen, want geloven doe je niet in je eentje, maar we mogen ons niet opsluiten in die groep, we moeten de wereld intrekken. Is ons geloof daar sterk genoeg voor?
Dat van de eerste leerlingen blijkbaar niet onmiddellijk. Het is Tomas die de empirische mens van alle tijden speel: de mens die maar kan geloven als hij het kan zien, meten, voelen. Onze wereld loopt vol van Tomassen en ik denk dat in ieder van ons wel een stukje Tomas zit. Nu, de Tomas uit het evangelieverhaal is een leerling die Jezus ongeveer drie jaar gevolgd heeft. Als zo iemand al moeite heeft om te geloven, hoe moeilijk moet het dan niet zijn voor mensen als wij die Jezus nooit in levende lijve gezien of gehoord hebben. Jezus mag dan wel zeggen “gelukkig zij die zonder zien toch tot geloof komen”, het maakt het geloven er niet eenvoudiger op. Ik heb al vaak geprobeerd te getuigen van wat de verrijzenis voor mij betekent, ik heb ook al vaak gehoord dat men daar – in het beste geval – respect voor heeft, maar dat men toch een andere mening is toegedaan. “We agree to disagree”. Er zijn geen afdoende bewijzen voor de verrijzenis, dus zal het altijd een kwestie van geloof blijven. Dat het een kwestie van geloven is, wil niet zeggen dat er niks is dat zou kunnen wijzen op het feit dat Jezus verrezen is. Alleen, elk zogenaamd bewijs kan ook anders uitgelegd worden. Maar Jezus heeft wel gelijk als Hij beweert dat iemand die kan geloven zonder te zien, op weg is om een gelukkig mens te worden. Kijk maar naar een relatie: als je je geliefde alleen maar kan vertrouwen als je hem of haar ziet, dan wacht je een acterdochtig leven want je kan niet altijd samen zijn. Wie durft te geloven dat de dood en alles wat dodend is nooit het laatste woord heeft omdat we geloven dat die eer toekomt aan de liefde van God, zal zich door God gedragen weten in dit leven en dat is iets zalig. Dat is de opgave waarvoor we nu staan: ons ontluikend geloof alle kansen geven. Daartoe wil dit verhaal ons helpen. Het is niet opgeschreven om Tomas af te schilderen als de ongelovige, wel om mensen tot geloof te brengen. Tomas verwoordt wat de twijfelaar in ons en in onze wereld denkt. Het zijn die gedachten die we moeten durven overwinnen. Dat kan enkel als we er in slagen te groeien in godsvertrouwen. Daarvoor moet je verder durven zien dan het oppervlakkige en het leven lezen als een boek waarin niet alleen jij maar ook God Zijn verhaal probeert te schrijven. Veel succes er mee!