Beste vrienden,
Zouden jullie hem hebben binnengelaten, die Paulus?
De man die jullie vrienden in de gevangenis heeft geworpen, die zware vervolgingen heeft doorgevoerd, die zelf misschien ook heeft meegedaan en stenen geworpen!
Zou u hem in de ogen kunnen kijken, naast hem kunnen gaan zitten en samen met hem kunnen eten? En vooral, Zoudt ge hem kunnen vertrouwen? Volledig? Van ganser harte?
Ge moet u dat gewoon eens voorstellen: Diegene die waarschijnlijk de eerste christenvervolger was, die man staat plots voor u en wil deel uitmaken van de christengemeente. Je kan het werkelijk niemand kwalijk nemen wanneer zij zeer gereserveerd zouden reageren.
Wie één keer liegt, wordt niet meer geloofd, zelfs niet wanneer hij de waarheid spreekt. En wie echt een misdadiger geweest is, wie kan zo iemand nog vertrouwen?
Waarom zou dat bij Paulus anders zijn als bij veel gedetineerden, die na hun vrijlating uit de gevangenis aan de deur van de pastorie komen kloppen en om enkele Euro’s vragen, omdat ze geen werk meer vinden, geen dak meer boven het hoofd hebben en in deze maatschappij geen voet meer aan de grond kunnen krijgen. Ik weet dat er wonden zijn die nooit zullen genezen, dat vergeten dikwijls onmogelijk, en vergeven oneindig moeilijk is. Maar ik weet ook dat mensen kunnen veranderen, en dat ze ook een tweede kans nodig hebben.
Maar welke kansen krijgen gedetineerden, na het uitzitten van hun straf, bij ons werkelijk? Wie in onze dagen echt op zijn neus valt, die kan maar uiterst zelden – eigenlijk zelfs bijna nooit, terug recht geraken. Onze maatschappij is er niet voor gekend dat ze mensen een tweede kans geeft.
Maar stel u nu gewoon eens voor wat er zou gebeurd zijn wanneer de leerlingen Paulus toen niet binnen hadden gelaten, wanneer alles gewoon zo zou zijn verlopen zoals men het zich onder normale omstandigheden zou voorstellen, wanneer er niemand in het voordeel van die Paulus zou hebben gesproken. De missie bij de heidenen zou nooit op gang zijn gekomen, toch zeker niet in dezelfde omvang en zeker niet met dezelfde snelheid. Zonder Paulus zou het Christendom waarschijnlijk een kleine onbeduidende sekte van het Jodendom in Palestina gebleven zijn.
Wat zou er allemaal niet gebeurd zijn indien men Paulus geen tweede kans zou hebben gegeven!
En wat gebeurt er allemaal vandaag niet omdat er aan mensen zoals Paulus in onze dagen geen tweede kans wordt gegund? Want ook in onze dagen wordt Paulus bij ons meer dan één keer uitgesloten: Al die mensen die scheef worden bekeken na het afspringen van een relatie, na een faillissement, het verlies van hun maatschappelijke draagvlak, of nadat ze, in het oog van de anderen een onmiskenbare smet hebben opgelopen. Hoe snel gaan dan ook christelijke gemeenschappen op afstand. Hoe snel wordt het voor die mensen niet moeilijk, of zelfs onmogelijk gemaakt om hun plaats in ons midden te behouden? Wat denken jullie dan over een tweede kans?
En wat zou er met ons gebeuren, wanneer wij misschien ooit een tweede kans zouden nodig hebben? Zouden we die dan ook krijgen?
Paulus heeft die tweede kans gekregen. Niet omdat de mensen in zijn tijd ruimdenkender waren als nu. Niet omdat men over zijn verleden heen zou hebben gekeken. Neen, Paulus heeft zijn tweede kans gekregen omdat er iemand in zijn voordeel heeft gesproken. En vooral ook omdat God die iemand daar stevig voor heeft aangepord, omdat God zelf ook voor Paulus partij gekozen heeft. Want dat blijkt duidelijk uit het verhaal van Paulus. Ook wanneer wij mensen dikwijls geen tweede kans geven, ook wanneer wij het niet doen, God doet het wel! Misschien is dat de eigenlijke boodschap van deze zondag – en het is een blijde boodschap. Amen