Er zijn weinig tijden geweest waarin de mens zo verbonden kon leven met anderen als vandaag. De technologie bracht ons de gsm, altijd en overal bereikbaar en de computer leerde ons wereldwijd netwerken met chatpagina's, facebook, netlog, e-mail, webcam, enz. ... Hoe fantastisch die ook allemaal moge zijn en hoe vooruitstrevend de technologie ook moge zijn, de menselijke inbreng blijft onontbeerlijk. Zelfs het mooiste profiel zal weinig vrienden aantrekken als je nooit online komt, duizend gsmnummers in je telefoonboek van je mobieltje betekent niets als je ze niet af en toe smst of belt. Verbondenheid scheppen vraagt, hoe je het ook draait of keert, een inspanning. Voor gsm en computer heb je zelfs meer nodig dan een inspanning: je hebt ook een toestel nodig, een batterij die opgeladen is en een abonnement. Een ganse boel dingen die je niet nodig hebt als je gewoon verbondenheid zoekt met mensen die dicht bij je wonen door het goede, oude gesprek van mens tot mens. Het is op die laatste manier dat God altijd geprobeerd heeft contact te leggen met de mensen. Hij stuurde heel wat profeten op het godsvolk af om hen terug op het juiste pad te krijgen als ze weer eens het noorden kwijt waren. Hij heeft ons uiteindelijk Jezus gestuurd in wie Hij zich volledig geopenbaard heeft als een God van liefde en trouw. Hij is ons komen vertellen dat al wie gelooft in Hem mag delen in Zijn leven. Maar ook hier kan het aanbod maar succes hebben als wij willen investeren in die verbondenheid. Het geloof dat we delen is geen vrome theorie in het luchtledige, het zou een manier van godsverbondenheid moeten zijn die je leven inspireert en richting geeft. Allemaal kracht puttend uit hetzelfde geloof, zijn wij als christenen zo verbonden met elkaar dat we elkanders broers en zussen zijn. Maar zelfs die verbondenheid met mede-christenen bestaat niet als wij er niet willen in investeren. Die laatste verbondenheid wordt nochtans dikwijls in vraag gesteld. Veel mensen zijn er van overtuigd dat je in je eentje kan geloven, dat je andere gelovigen niet voor nodig hebt en al zeker niet een log, out-of-date instituut als de Kerk. Er zullen misschien mensen bestaan die inderdaad zo godsverbonden leven dat ze andere gelovigen niet nodig hebben (al vind ik dat een contradictie), ik zou het in ieder geval niet kunnen omdat dit geloof mij zo boeit dat ik mensen zoek om het mee te delen. Die mensen met wie ik mijn geloof wil delen vind ik o.a. in de Kerk, die verzameling van gelovigen, van mensen met heel veel talent maar ook heel veel gebreken. Ook ik ben met mijn talent maar ook met mijn mindere kanten deel van die Kerk, logisch dan toch dat die niet perfect kan zijn. Op zich mag dat geen reden zijn om ze de rug toe te keren, want als je dat doet, verliest de Kerk met jou een hart en een gezicht dat warmhartig is als bepaalde regeltjes van die Kerk onmenselijk hard en koud zijn.
Maar keren we even terug naar het evangelie van vandaag. In dit evangelie meen ik een oproep te lezen om godsverbonden te leven. Jezus nodigt ons uit door de relatie tussen God, Hemzelf en de mens te vergelijken met de relatie van een wijnbouwer met zijn rank en takken. We vinden dat allemaal een sympathiek beeld, tot Jezus opeens beweert dat we niets kunnen zonder Hem of nog erger: takken die niet verbonden blijven, worden verbrand. Dat klinkt ons heel onmenselijk in de oren. Laten we terugkeren naar gsm en computer als middelen om verbondenheid te scheppen. Wat gebeurt er mensen die in ons telefoonboek staan maar die we in jaren niet meer gehoord hebben? Wat gebeurt er met vriend 247 van faceboek die al een jaar lang niet meer gesproken heeft met ons? Lopen die niet het risico dat die verwijderd worden als we weer eens een opkuis houden? Wel, zo gaat het ook met het geloof. God nodigt ons uit om vriend te worden, om te delen in Zijn leven, maar dat kan maar lukken als wij die vraag beantwoorden met inspanningen om de verbondenheid in stand te houden. Wie verbonden wil leven met God, zal geregeld moeten chatten met God: bidden heet dat in het religieuze vakjargon. Het leuke is, je hebt er geen computer voor nodig, zelfs geen gsm en het kan zelfs als je eigen batterij compleet plat ligt. Wie vaak spreekt met en luistert naar iemand weet hoe die persoon denkt. Wie bidt en Gods profiel naleest in de bijbel, weet ook wie God is en wat Hij van de mens verlangt. Vanaf het moment dat we daar geen tijd meer in steken, lopen we het risico dat we van elkaar vervreemden want je zal het zien, onmiddellijk zijn er anderen die Gods plaats willen innemen. Hoe kan je geloven in iemand, verbonden zijn met iemand als je niet meer weet waar die voor staat? En dan opeens, als het leven verandert in pijn en lijden, zie je veel van die vrienden verdwijnen en binnen de kortste keren is je innerlijke batterij leeg en het voelt aan alsof alles tegenzit, de ganse wereld zich tegen je keert en het lijkt of je niks meer kan. Zelfs dan zal God Zijn hand uitsteken om je te doen opstaan en je batterijen terug op te laden.
Weet u, elke avond, als mijn batterij "low" is, kruip ik in mijn bidhoekje. Zonder kabels en ander technische snufjes mag ik al mijn zorgen en verdriet, maar ook mijn vreugde en dankbaarheid bij God brengen. Elke avond neemt Hij ze aan en kan ik onbezorgd mijn bed opzoeken. Eigenlijk is God dus een beetje mijn batterij-oplader, maar dat lijkt nogal oneerbiedig maar welk toestel kan zonder batterij?