Eerste Communie (2000)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 198 niet laden
Op deze hemelvaartsdag doen de kinderen in Kunrade hun eerste communie. Dat is een goede aanleiding om even bij de eucharistie stil te staan.
Laatst mailde een pastoraal werkster van het ziekenhuis van Venray me een aardige ervaring. De afgelopen jaren was een klein meisje, Ilse, vaker met haar ouders in de kapel naar de Dienst gekomen. Ilse was een vlotte meid van groep vier. Ze had donker haar met een sierlijke staart.
We zien ze hier ook wel, kinderen van groep drie of twee, of kinderen die nog niet naar school gaan. Ze komen aan de hand van hun moeder naar voren. Dan geef ik mamma de communie. Het kindje kijkt me ongerust aan. Het strekt zijn handje uit. Dan maak ik een kruisje op het voorhoofd; maar het steekt de hand opnieuw uit, nog dringender. Het wil hetzelfde als mamma en de andere mensen. Het wordt boos. En als het weinig in de kerk komt, bij een uitvaart heb ik het vaker meegemaakt, dan wordt het krijsend afgevoerd.
Met kerstmis, als er veel kinderen zijn dan geven we de kleintjes een tekening of een kuikentje of een sterretje of zoiets.
In de ziekenhuiskapel in Vanray krijgen de kleine kinderen altijd een lichtje, een waxine lichtje. Ilse vond die prachtig. Thuis op tafel mochten ze opbranden. Ze had er al heel wat gekregen. Afgelopen zondag deed Ilse de eerste communie. Daarna zou ze nooit meer een lichtje krijgen. De zondag voor de communie was ze in haar eentje naar de kerk gekomen, zonder ouders. Nog één keer wilde ze een lichtje halen. Ze kwam glimlachend naar voren. Ilse vierde haar “vrijgezellenavond”. Nog één keer wilde ze ervan profiteren dat ze bij de kleintje hoorde.
De ouders van Ilse maakten zich zorgen. Zou de communie haar niet tegenvallen? Een klein stukje brood zonder iets erop?
Ik denk dat de ouders zich vergissen. Ilse zal aanvoelen dat dit stukje brood iets is om wat het betekent. Zo is het immers ook met pokemonkaarten. De waarde schuilt niet in het karton en de druk-inkt, maar in wat het betekent. Dat weet een kind. En dit kleine stukje brood betekent wel degelijk iets heel bijzonders.
De hostie betekent dat Jezus zijn leven zag als een stuk brood dat wordt gebroken en voedsel is voor anderen. Het is een teken van liefde; van Jezus die naar de kleine Zacheüs gaat en zegt: “Kom maar uit de boom, ik kom bij jou op bezoek.” Het is Jezus die tegen de stenigers zegt: “Wie nooit gezondigd heeft mag beginnen.”
En Jezus had gezegd: “Jullie moeten hetzelfde doen.” En dat zijn mensen dus blijven doen. Vanaf toen. Brood breken en zeggen: “dit ben ik, voedsel voor jullie”, eeuw na eeuw tot hier en nu. Het sluit de liefde in van mensen die hun leven gaven voor de vrijheid van hun land; de liefde van ouders die alles voor hun kind doen, liever zelf sterven dan hun kind zien lijden. Het is de liefde waaruit we zijn geboren en waartoe we zijn geroepen. De hostie is ook het kind dat medelijden heeft met een klasgenootje en een arm om zijn schouder slaat.
De hostie betekent dat delen heilig is. Jezus heeft laten zien dat God woont in de liefde. De hostie maakt ons tot Jezus’ leerlingen.
Ilse deed de communie. Ze zag er prachtig uit. Haar glimlach glom nog meer als toen ze haar lichtje kwam halen en haar gezicht straalde als twaalf sterretjes.