Waar komt Pinksteren eigenlijk vandaan?
Enkele jaren geleden heeft onze enthousiaste bisschop
op een van de raceauto’s laten schilderen:
Pinksteren met een vraagteken: Pinksteren?
Dat was genoeg om heel wat mensen tot nadenken te stemmen.
Ja waar gaat het eigenlijk over: Pinksteren?
Het allereerste pinksterfeest is door de Joden in de woestijn gevierd.
Het was precies een jaar nadat Mozes met God gesproken had op de berg
daar was vuur en donder en enthousiasme.
Een jaar later was dat al in de benen gezakt.
Het enthousiasme van het eerste jaar
na de bevrijding uit Egypte was geluwd.
Ze hebben nu een laar later -zoals het voorgeschreven was-
keurig Pasen gevierd, de bevrijding uit Egypte als gezegd.
Nu moesten ze, 50 dagen later het Sinaïverbond gaan vieren: Pinksteren.
Het feest van vuur en donder en geestkracht
maar erg begeesterd waren ze niet.
Het volk van God sukkelt door de woestijn.
Om God niet helemaal te vergeten,
(God die helpt, bemoedigt en met je meetrekt)
waren er toen in de woestijn iedere sabbat
bijeenkomsten in een grote tent,
de tabernakeltent.
een soort draagbare kerk…
zoals dat tot op de huidige dag, ook in een moeilijke tijd,
nog steeds op vele plaatsen in Nederland gebeurt.
In plaats van klokken hadden ze trompetten
om het volk te verzamelen.
Op een dag verzamelt Mozes zijn mensen buiten:
en hij houdt een toespraak.
‘We moeten bidden om kracht om vol te houden
laten we samenkomen met gemotiveerde gelovigen,
en dan naar binnen gaan om te bidden;
om weer gelovig te worden, met hart en ziel
en we gaan, nu het pinksterfeest nadert,
bidden dat zij binnen de kracht van de Heilige Geest krijgen
om ons midden een beetje te helpen.
als leiders en inspiratoren.
In de tent van de samenkomst wordt dan hartstochtelijk gebeden
‘kom Heer met Uw heilige Geest.’
'En zie' lezen we 'een deel van de geest van God
die Mozes bezield had daalt neer
aan de 70 oudsten die met hem in de tent waren gegaan.'
Ze worden vol van de kracht van de Geest
en gaan aan het werk
ze gaan preken en bemoedigen.
Maar dan gebeurt er iets wonderlijks.
Op een onverwachte en onthutsende wijze
worden plotseling en ver van de heilige ruimte,
volop in het profane kamp,
twee mannen door dezelfde Geest aangegrepen.
De namen van de twee mannen die niet in de 'kerk-tent' waren
bij de officiële geestesoverdracht scheppen vertrouwen:
Eldad betekent: 'door God geliefde' en Medad 'Liefde'.
De kracht van de Heilige Geest blijkt overaktief
de Geest werkt ook buiten de vertrouwde kring.
Dat pikken de vrome kerkgangers niet
en er komt opschudding. Een jonge knaap ijlt naar Mozes
en brengt hem op de hoogte van het gebeuren.
Mozes’ ijverige leerling Jozua is ook heel ongerust
als blijkt dat de Geest waait waarheen Zij/Hij wil
en dringt aan op een verbod.
Maar Mozes zelf weet dat God groter is dan ons hart en zegt:
'Wat goed, wees blij
ik zou willen dat heel het volk profeteerde.'
II. Dat verhaal gaat over een geheel nieuwe situatie:
de boodschap van Gods kracht breidt zich uit
ver buiten de grenzen van het verwachte. Gebeurt dat nu nog?
Worden er dan geen kerken gesloten in onze dagen?
Zijn er geen zorgen? Ja, veel, dat is waar.
De tijden van het rijke Roomse leven zijn voorbij.
Het is niet meer: ‘uit de landen en de steden
komen duizenden getreden’ maar wel
een tijd van opleving van de oude idealen van het geloof,
een tijd van spiritualiteit en behoefte aan diepgang.
Er is openheid en interesse voor de goede dingen
voor de echte belangrijker dingen in dit leven.
Jesus, had in zijn leven laten zien waar het om ging.
Hij had getuigd van Gods plannen met de wereld
en over de liefde die het winnen zou van de haat.
‘Als ik weg ben is dat goed voor jullie
want jullie zullen de kracht van de Heilige Geest krijgen
en dezelfde dingen gaan doen die ik gedaan heb,
ja zelfs meer.’
Is daar iets van terecht gekomen?
Even naar onze eigen kerktent:
de Bavo is een levendige parochie.
Altijd weer zijn er mensen die zich geïnspireerd voelen
en die zichzelf of hun kinderen laten dopen.
Ik word ook overtuigd door de ernst van de bruidsparen die
in deze weken elkaar weer
ernstig en ontroerd elkaar hun jawoord gaan geven.
Ik vond de ernst van de ouders op de Eerste Communiezondag ontroerend,
morgen zullen twee mensen in de kerk worden opgenomen
en –zoals u merkt- vloeit het doopwater rijkelijk in onze parochie.
En dan hebben we ook nog de komende zaterdag de priesterwijding
en de avond tevoren wordt de heilige Olie weer gebruikt
om 22 kinderen te zalven bij de regionale vormselviering:
er is hoop.
Maar er is meer.
Er is iets nieuws gaande en dat beginnen we te merken.
Er is ook nog de Geest die buiten de kerktent werkt
zoals in het verhaal dat ik u vertelde.
Ten eerste zijn er gewoon buiten de kerk
duizenden en duizenden mensen
die actief zijn en vriendelijk.
Die niet zeuren maar aan het werk gaan
die actief en hoopvol naar landen in Azië en Afrika durven gaan
soms naar levensgevaarlijke plaatsen
om helper, missionaris of dokter zonder grenzen te gaan zijn.
Maar daarnaast is er die uitstraling.
Het geloof plant zich niet meer zo vanzelf voort als vroeger:
je hoorde bij een katholieke familie dus.. enzovoorts.
Geloof is tegenwoordig een keuze geworden
en in deze tijd van waardering, een beetje overwaardering misschien
van de individualiteit, je recht op eigen keuze
gebeurt het steeds vaker dat jonge en oude mensen
kiezen voor de kerk.
Pinksteren is een feest ter ere van de Kerk
en dat is geweldig. Kerstmis is een mooi feest,
Pasen is het feest waar alles op stoelt:
het lijden de dood en de verrijzenis van Jesus.
Maar Pinksteren wordt steeds belangrijker:
het feest ter ere van onszelf die leven mogen vanuit het geloof.
Vandaag is het Pinksteren,
net als toen in Jeruzalem.
In de tempel van Jeruzalem brandden op die pinksterdag
de vuren om de pelgrims te herinneren aan het vuur van de Sinaï.
Een ieder moest proberen iets van dat vuur mee te dragen.
Juist dan vertelt Lucas over de storm,
de beweging in het huis waar de apostelen waren;
het vuur dat zich op ieder van hen neerzette.
De leerlingen worden ENTHOUSIAST.
Dat woord betekent letterlijk: vol van God.
Het vuur van het enthousiasme
dat later duizenden en duizenden zal gaan bezielen
in de loop der tijden.
Dat vuur trekt de aandacht
en velen begrijpen dat er iets bijzonders aan de hand is.
Maar het andere kan ook: -en gebeurt ook nog steeds-:
ontkennen dat het van belang is,
de waarde ontkennen van al het werkelijk vernieuwende wat er,
tot op de dag van vandaag gebeurt.
De goede verstaander verstaat het,
waar hij ook is,
van welke nationaliteit hij ook is,
of hij oud is of jong dat doet niet ter zake.
Petrus trok de stoute schoenen aan en zegt,
misschien wat overdreven:
"hier gebeurt waar de profeten over droomden
jong en oud zien visioenen,
de Geest van God vervult de mensen".
En zij allen konden hem verstaan in hun eigen taal,
staat er dan, een wonder dat gelukkig vandaag de dag
ook nog gebeurt.
Petrus neemt de gelegenheid te baat om de pelgrims te vertellen
hoe schandalig de moord op EEN mens -Jesus- was.
Die ene die ons juist nieuwe kansen gaf en toekomst!
En als de mensen dan geschokt vragen:
'kunnen we misschien wat doen om het goed te maken' is het antwoord:
'bekeer je, verander, laat je bijv. dopen,
wordt weer mens, een nieuwe mens.’
Velen, 3 a 4 duizend laten zich dopen.
Er is een eensgezindheid mogelijk
rondom een woord dat verzamelt en bemoedigt.
Ieder mens is dan nodig, ieder mens is uniek,
en ieder mens is onmisbaar.
Om dat enthousiasme te blijven houden zijn wij hier samen.
En als we biddend zingen: 'kom schepper heilige Geest'
VENI CREATOR SPIRITUS (de intredezang van vandaag)
smeken wij dat namens heel de mensheid
opdat het aardrijk vervuld mag worden
van de Geest van God, van liefde, vrede en trouw.
Omdat we als kerken aan een goede vervulling
van alle grote dingen die God van ons verwacht
nog maar moeilijk toekomen
boffen we geweldig dat God geduld met ons heeft,
Hij geeft ons deze gebed- en bemoedigingdag
Hij geeft ons deze troostdag
Hij vertelt ons steeds
dat Hij het met ons toch helemaal ziet zitten