Alles wordt vandaag de dag gecontroleerd en dat is maar goed ook. Het kinderzitje in de auto is op veiligheid gekeurd. De gordels zijn door de ANWB of door welke instantie ook getest en nog eens getest en ook de rijksdienst van het wegverkeer keurt de auto en de APK doet het nog eens over. De route die je met de auto gaat wordt gecontroleerd door de tomtom en de lading van de aanhanger wordt voortaan keurig afgedekt door een net of een stuk zeil. Allemaal waardevolle controles en voorschriften voor de veiligheid van elke mens op de weg.
Maar ook mensen worden gecheckt en gecontroleerd. Bij je geboorte begint het al met de Apgar score en daarna wordt het gewicht en de groei van de baby gecontroleerd door het consultatiebureau.
Op school volgt sinds enige jaren een leerlingvolgsysteem elke leerling en daarin wordt alles genoteerd wat het kind heeft geleerd en gedaan. Allemaal belangrijk en goed maar toch hoor je leerkrachten ook wel eens zeggen dat het systeem de groei van de kinderen in de weg zit. Het gaat alleen maar om resultaten. Alles wordt vastgelegd en getoetst, maar waar blijft de band met de leerkracht? Kan er ook nog iets spontaan gebeuren in de klas? Is er nog wel ruimte voor het kind om te spelen en wordt de leerkracht niet te veel administrator in plaats van leerlingbegeleider?
Dat geldt toch in de hele opvoeding? Moet je een kind niet loslaten om het te leren lopen. Moet een vrouw haar kind niet loslaten om te bevallen? Moet je je vader en je moeder niet loslaten zodat ze in vrede kunnen sterven? Moet je je dochter niet loslaten als ze voor het eerst op de fiets naar de stad gaat of naar het voortgezet onderwijs?
Jezu' leerlingen willen de kracht die van hun leermeester uitgaat ook vasthouden. Ze zijn geïnspireerd door Hem. Ze zijn bevangen door Zijn boodschap, maar dan meldt Jezus dat Hij zelf zal sterven en de leerlingen worden bang. Hij laat ons in de steek . Hoe moet het nu verder? Dan zegt Jezus, dat een graankorrel eerst moet sterven om dan pas sterke vruchten te kunnen voortbrengen en dat ook Hij Zijn leven eerst moet prijsgeven om het nieuwe en eeuwige leven te winnen.
Maar het is toch o zo menselijk om vast te willen houden! Je partner, je kinderen. Nooit afscheid hoeven nemen.
Al weer jaren geleden was ik aalmoezenier bij de militairen en een commandant van een grote groep soldaten had in grote letters boven zijn bureau een spreuk hangen: "Vertrouwen is goed, maar controle is beter!" Hij doelde natuurlijk op de wapens, de jeeps en al dat soort dingen meer. Toen heb ik op mijn kantoor daar de spreuk gehangen: "Controle is goed, maar vertrouwen is beter!"
Misschien is dat uiteindelijk ook zo dat ons vertrouwen groter mag zijn, zelfs moet zijn dan onze neiging om te controleren. Dat je vertrouwen hebt in je kind dat ze veilig rijdt op de fiets of als ze voor het eerst uitgaat; dat je erop mag vertrouwen dat een leerling groeit bij de leerkracht in de klas zonder dat je de hele dag toetst en test; dat we elkaar weten te vertrouwen en niet hoeven te controleren, dat we op God mogen vertrouwen en ons niet angstvallig aan onze eigen gemaakte zekerheden proberen vast te houden. Loslaten en vertrouwen en zo houvast vinden bij God zelf. Je moet er wel een levenskunstenaar voor zijn.
Maar ook mensen worden gecheckt en gecontroleerd. Bij je geboorte begint het al met de Apgar score en daarna wordt het gewicht en de groei van de baby gecontroleerd door het consultatiebureau.
Op school volgt sinds enige jaren een leerlingvolgsysteem elke leerling en daarin wordt alles genoteerd wat het kind heeft geleerd en gedaan. Allemaal belangrijk en goed maar toch hoor je leerkrachten ook wel eens zeggen dat het systeem de groei van de kinderen in de weg zit. Het gaat alleen maar om resultaten. Alles wordt vastgelegd en getoetst, maar waar blijft de band met de leerkracht? Kan er ook nog iets spontaan gebeuren in de klas? Is er nog wel ruimte voor het kind om te spelen en wordt de leerkracht niet te veel administrator in plaats van leerlingbegeleider?
Dat geldt toch in de hele opvoeding? Moet je een kind niet loslaten om het te leren lopen. Moet een vrouw haar kind niet loslaten om te bevallen? Moet je je vader en je moeder niet loslaten zodat ze in vrede kunnen sterven? Moet je je dochter niet loslaten als ze voor het eerst op de fiets naar de stad gaat of naar het voortgezet onderwijs?
Jezu' leerlingen willen de kracht die van hun leermeester uitgaat ook vasthouden. Ze zijn geïnspireerd door Hem. Ze zijn bevangen door Zijn boodschap, maar dan meldt Jezus dat Hij zelf zal sterven en de leerlingen worden bang. Hij laat ons in de steek . Hoe moet het nu verder? Dan zegt Jezus, dat een graankorrel eerst moet sterven om dan pas sterke vruchten te kunnen voortbrengen en dat ook Hij Zijn leven eerst moet prijsgeven om het nieuwe en eeuwige leven te winnen.
Maar het is toch o zo menselijk om vast te willen houden! Je partner, je kinderen. Nooit afscheid hoeven nemen.
Al weer jaren geleden was ik aalmoezenier bij de militairen en een commandant van een grote groep soldaten had in grote letters boven zijn bureau een spreuk hangen: "Vertrouwen is goed, maar controle is beter!" Hij doelde natuurlijk op de wapens, de jeeps en al dat soort dingen meer. Toen heb ik op mijn kantoor daar de spreuk gehangen: "Controle is goed, maar vertrouwen is beter!"
Misschien is dat uiteindelijk ook zo dat ons vertrouwen groter mag zijn, zelfs moet zijn dan onze neiging om te controleren. Dat je vertrouwen hebt in je kind dat ze veilig rijdt op de fiets of als ze voor het eerst uitgaat; dat je erop mag vertrouwen dat een leerling groeit bij de leerkracht in de klas zonder dat je de hele dag toetst en test; dat we elkaar weten te vertrouwen en niet hoeven te controleren, dat we op God mogen vertrouwen en ons niet angstvallig aan onze eigen gemaakte zekerheden proberen vast te houden. Loslaten en vertrouwen en zo houvast vinden bij God zelf. Je moet er wel een levenskunstenaar voor zijn.