Liefde als tegengif

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 362 niet laden
Een graankorrel? Wie kent dat nog? Wie houdt dat ding nog in zijn handen? Wie kent de waarde nog van een zakje graan in tijden van honger en ontbering?

En het vlas? Waar zien we nog een bloeiende vlasgaard? En wie ruikt nog het rottend vlas in de rootput? Wie kent nog de weg van het vlas naar het sterke, blanke lijnwaad?

Dat we alleen nog de merknamen en de handelslogos kennen, en vervreemd zijn van de natuur is op zich niet zo erg.

Erger is dat we de levenswet die er achter zit ook niet meer verstaan.

Dat een graankorrel aan zichzelf moet sterven om vrucht te kunnen dragen, en dat een vlasvezel aan zichzelf moet verrotten om lijnwaad te kunnen worden.

En dat een mens nu en dan moet kunnen afzien om geen arrogante egotripper te worden, maar om mens te blijven, dat verstaan we niet meer. We verzetten ons instinctmatig tegen alles wat moeite kost, wat pijn doet en offer vraagt.

Sterven aan zichzelf om leven te kunnen geven is een grondwet van het christendom.

Als er vandaag een terugloop is van geloof en geloofsbeleving dan is dat omdat die kerngedachte afgewezen wordt.

Dat uit verdriet en uit gemis iets goeds zou kunnen voortkomen vinden we onzin.

Nochtans, het kruis staat in het hart van ons geloof als onvermijdelijke voorwaarde voor verrijzenis.

Neen Christus, zeggen we, jij bent fout geweest. Gij had die twaalf legioenen engelen toch maar moeten mobiliseren om als triomfator de wereld te verbazen en de show te stelen. In plaats van u als een worm door de straten van Jerusalem naar Golgotha te slepen.

Had je dat gedaan, dan zou nu heel dat rijke westen achter u staan, al die mensen die het goed hebben en die het in de wereld voor het zeggen hebben, zouden in u hun idool zien.

En nu dreig je alleen te komen staan. Zelfs de miseriemensen en de mislukkelingen vinden u maar niks.

Het antwoord van Jezus op die bezwaren horen we straks met zijn eigen woorden, bij de consecratie: "Dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt. Dit is mijn bloed dat voor u vergoten wordt".

Dit is zijn manier om te beminnen. Pijn en lijden worden zinvol als die gedragen worden door liefde.

Laat de graankorrel sterven ook in je eigen leven, durf jezelf loslaten om te beminnen.

Alleen liefde kan behoeden voor verbittering en wanhoop als het onvermijdelijke lijden zich vroeg of laat aandient.