Rust en vertrouwen (2013)

In een wereld, die soms dolgedraaid lijkt, is het niet verwonderlijk dat mensen op zoek gaan naar enige rust en regelmaat.

Binnen geloof en kerk zoeken ze naar een veilige thuishaven waar je je gedragen kunt voelen door een gemeenschap, misschien wel door het in stilte samenzijn, los van duizend dingen die ons dagelijkse leven overspoelen.
Nergens ruzie, want als iemand je op de wang slaat, bied hem dan ook de andere wang en als iemand je wil veroordelen vraag dan of er een volmaakte tegenstander is die de eerste steen mag gooien.

Het leven in een kloostergemeenschap lijkt aan dat zoeken tegemoet te komen.
Rust en regelmaat terwijl buiten niet alleen in de wereld, maar zeker ook in de kerk de tegenstellingen hoog oplopen.
De tegenstellingen zijn groter dan ooit tevoren: Een paus die pleit voor de kleine gemeenschap en bisschoppen die pleiten voor schaalvergroting door fusie van talloze parochies, pogingen om het Tweede Vaticaans concilie om zeep te helpen en pogingen om het in ere te herstellen.
Een overleden Mgr Bluyssen die over zijn dood heen nog wordt miskend.
Het lijkt steeds meer een kwestie te zijn van erop of eronder, maar in zo'n gemeenschap druppelt dat hooguit een beetje door en mag men zich verheugen voor de rest in het droge te zitten.

Vrede en rust zoals Jezus Christus het bedoelde, zoals Hij zich het Rijk Gods voorstelde.
En dan staat daar ineens dat evangelie van vandaag dat deze idealen volledig onderuit lijkt te halen:
"Denken jullie dat ik ben gekomen om vrede te brengen op aarde?
Nee, zeg ik jullie eerder verdeeldheid, verdeeldheid in je woonplaats, je familie enzovoorts.
Vuur ben ik op aarde komen brengen".

Roept Hij dan op om het zwaard ter hand te nemen?
Allerminst, want "wie naar het zwaard grijpt, zal door het zwaard omkomen".
Er wordt dus een gevecht in het vooruitzicht gesteld, geweldloos, maar wel een gevecht.
Er zal wel degelijk tegenstand zijn.
Dat begint al bij degenen die menen dat die rust en stilte niet bij deze tijd passen, alsof het bijna ongeoorloofd zou zijn daarnaar op zoek te gaan.
Vecht voor dat recht, zegt Jezus.
De samenleving loopt over van druktemakers die aan God voorbij leven om zich naar eigen zeggen uitsluitend in te zetten voor mens en samenleving.

Vecht ervoor om die zaak eens om te keren en ervoor te gaan dat men ook bij God kan beginnen.
Het is een keuze, maar sta ervoor.
Gabrielle vertelde dat ze op zeker moment omgeven was door een groepje protestanten, atheïsten en meer van dat.
Als enige sta je daar dan, maar je kunt er staan omdat je gelooft in de idealen van rust en vrede van Jezus Christus, die zich veilig voelde onder de hoede van God zijn Vader.

Je kunt je omgeven voelen door een samenleving, door familie, door vrienden die er niets van snappen.
Dan is het zaak om geweldloos,maar vastberaden, blijmoedig, vol vertrouwen te blijven wie je bent en heimelijk op het spoor te blijven, een weg te blijven volgen van gebed, van stilte, los van de stuggle for life, waar God op de eerste plaats staat en de rest pas lang daarna.
Om zo'n baken te kunnen zijn in de hedendaagse wereld dat is een geweldloos gevecht waard.
Wie zal het winnen?  Kwestie van volhouden. Amen