Feest H. Familie (2009)

OPENINGSWOORD

Beste mensen, allemaal van harte welkom weer. Wij vieren vandaag het feest van de heilige Familie: Jozef, Maria en het kind Jezus.

Ik denk, dat alles in deze wereld een fundament moet hebben. En dan gaat het niet alleen om gebouwen, maar wie bijvoorbeeld een boek wil schrijven over Egypte zal als fundament toch enige kennis van zaken moeten hebben, zal toch minstens een paar keer het land moeten hebben bezocht. Een vriendschap heeft als fundament het wederzijdse vertrouwen.

Wij, mensen, leven niet los van elkaar, wij vormen een samenleving. Wij zijn van elkaar afhankelijk. En voor ons moet dat samenleven met elkaar ook heel ervaarbaar zijn. En de ervaring van wat het is om op God en elkaar aangewezen te zijn doet een mens allereerst op in het gezin waarin hij wordt geboren. En daarom is het gezin het fundament van de samenleving. Als wij goede gezinnen hebben, hebben wij vanzelf een goede maatschappij. Want zoals de mensen thuis zijn, zo zullen zij ook zijn in de maatschappij.

Bidden wij vandaag bijzonder voor de gezinnen: dat de ouders met veel liefde en wijsheid hun verantwoordelijkheid dragen; en dat zij van de kant van de kinderen volgzaamheid en waardering mogen ondervinden.

OPENINGSGEBED

Laat ons bidden. Heer, onze God, in het huis van Maria en Jozef heeft uw Zoon warmte gevonden en geborgenheid. Daar hebt Gij voor het eerst in deze tijd uw eeuwig Woord gesproken en het gezin geheiligd tot de gemeenschap waar Gij onder de mensen verblijft. Laat uw zegen rusten op elke woning; dat de mensen er in vrede wonen en met elkaar het brood van uw liefde delen. Door Onze Heer Jezus Christus, uw Zoon...

PREEK

 

De eerste lezing is geschreven zo ongeveer in de eerste twee eeuwen vóór Christus en biedt de lezers van die tijd een samenvatting aan van allerlei wijsheden.

Wat is er in die tijd belangrijk, ja, zelfs fundamenteel? De liefde van de kinderen voor hun ouders. Als de kinderen hun ouders eren, gehoorzamen zij aan de wet, het vierde van de Tien geboden van God, en dus zijn zij gehoorzaam aan God zelf.

En het gaat dan niet alleen om de kinderjaren. Nee, zijn de ouders oud en hulpbehoevend geworden, dan moeten de kinderen de lasten van de oude dag van hun ouders verlichten en hen met veel liefde en zorg omringen, zoals zijzelf in hun eigen kinderjaren met liefde en zorg zijn omringd.

Dit waren de regels van God twee eeuwen vóór Christus, twee eeuwen voordat wij de vragen van Jezus Christus om een nog veel grotere liefde leerden kennen. Hoe zit het met de naleving van deze goddelijke wet in onze tijd?

In de tweede lezing van vandaag worden wij onder andere opgeroepen om de vrede te bewaren. En vrede is dan niet een soort wapenstilstand, een evenwicht van krachten. Nee, vrede is dat mensen werkelijk één van hart en één van ziel zijn, dat mensen zich bij elkaar thuis voelen. Die vrede moet er zijn tussen ouders en kinderen, maar ook tussen de ouders onderling en tussen de kinderen onderling. Hoe zit het met de naleving van deze oproep tot vrede in onze tijd?

Kijken wij naar het evangelie. Het heilig huisgezin moet op de vlucht slaan, omdat de boosaardige koning Herodes de nieuwgeboren koning als een bedreiging ziet voor zijn troon. Hoe zit het met de gezinnen in onze tijd? Hebben zij ook hun moeilijkheden, hun bedreigingen? Zelf denk ik, dat de televisie één van de grootste gevaren is voor onze jeugd, maar ook voor volwassenen. Er is zoveel zonde te zien op televisie. En het gevaar bestaat, dat door het telkens weer te zien wij het op den duur gewoon gaan vinden.

Als wij in onze samenleving rondkijken zien wij dat er al jaren lang sprake is van een stijging van de criminaliteit, ook van geweld tegen kinderen, geboren kinderen en ongeboren kinderen, en dan weten wij, dat er ook in ons land fundamenteel iets fout zit, dat onze samenleving steeds meer naar beneden afglijdt. Je hoeft geen profeet te zijn om zoiets te kunnen zeggen, je hoeft alleen maar je ogen goed de kost te geven. Moeder Teresa heeft trouwens ooit gezegd, dat een maatschappij die niet goed zorgt voor geboren en ongeboren kinderen gedoemd is ten onder te gaan.

Er is ooit een kerkelijk document geschreven, ik meen door paus Johannes Paulus II, dat als titel heeft "Mens, word wie je bent". Een mens is geschapen om God en medemens te dienen in woord en daad, en om daardoor in deze en in de toekomstige wereld gelukkig te zijn.

Beste mensen, God is heel blij - en ik als pastoor uiteraard ook - dat er in onze parochie veel jonge gezinnen naar de kerk komen. Maar ook al hebben veel oudere mensen geen inwonende kinderen meer, dan kunnen wij nog proberen om als een familie van God te leven. Ik hoop dat wij allemaal bidden voor en na de maaltijden. Het zou mooi zijn om ook in de loop van de dag samen een kort moment van gebed te hebben. Ouders en kinderen kunnen bijvoorbeeld na het avondeten een klein stukje uit de bijbel lezen, er samen over praten en het gesprek afsluiten met wat persoonlijke gebeden, recht uit het hart, en een Onzevader en Weesgegroet. Ouders zonder inwonende kinderen kunnen hun kinderen en kleinkinderen meenemen in hun gebeden. En ook mensen die niet getrouwd zijn of kinderloos gebleven kunnen de grote familie van God, alle noden van de wereld, bij God aanbevelen.

Ik ken de verhalen van vroeger. Hoe de rozenkrans in sommige gezinnen werd afgeraffeld, hoe er gelachen werd en er allerlei streken tijdens het bidden werden uitgehaald. In de bijbel mocht vroeger überhaupt niet worden gelezen met als gevolg dat vele mensen nog steeds geen bijbel in huis hebben, en dat terwijl de heilige Schrift een van de grote geschenken is, die God ons heeft gegeven, zijn persoonlijke boodschap aan ieder van ons. Wie geen bijbel heeft, maar wel internet, kan op mijn eigen website - www.pastoorfrankdomen.nl - de hele bijbel vinden. Sinds kort staat er zelfs - mede dankzij een vrijwilligster van onze parochie - een volledige bijbel voor slechtziende mensen op.

Ik hoop niet dat de gedachte aan bepaalde vroegere wanpraktijken voor sommige mensen een belemmering is om deze toch goede gewoonten weer op te nemen of om er überhaupt eens mee te beginnen. Als een op zich goede gewoonte ooit verkeerd is beleefd kun je die goede gewoonte weer opnemen en het nu beter doen! Er is zoveel nood in zoveel gezinnen! En daarom is het belangrijk, dat wij in onze parochie goede kernen hebben, die een voorbeeld zijn voor andere mensen, een bron van kracht, van inspiratie. Dat andere mensen gaan denken: zoals ze daar samenleven, in liefde en vrede en vreugde, zo zou ik het ook wel willen doen. Wij hebben de opdracht, beste medegelovigen, om het zout der aarde en het licht der wereld te zijn. Het zou zo mooi zijn als wij geregeld kinderen van niet gelovige gezinnen ontvangen, in eerste instantie gewoon om de kinderen met elkaar te laten spelen, maar ook om hen te laten proeven hoe het is om in een gelovig gezin te leven.

Het jaar is bijna afgelopen. Wij gaan een nieuw jaar beginnen. Mag ik jullie vragen vragen om er ook werkelijk een nieuw jaar van te maken. Om thuis samen te bidden. Al is het maar een paar minuten per dag. Als wij beginnen, zullen er op den duur velen volgen.

Leven en beleven wij de liefde van dat kleine huisgezin in Nazareth. Bezien wij alles vanuit ons geloof. Dan zullen wij in onze gezinnen en in onze samenleving een groot wonder zien gebeuren: een grote vrede zullen wij ervaren. Wij zullen inderdaad één van hart en één van ziel zijn.