Over herders en rovers

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Als je dit evangelie leest, kan je aan niets anders denken dan aan romantiek en aan ernst. Is de ernst romantisch of is de romantiek ernstig? Het gaat over schapen en hun herder. Daarmee zitten we wel ‘in de natuur', daarmee denken we als vanzelf aan taferelen van schilders en aan wandtapijten van wevers. In een museum oogt dat poëtisch. Doe er nog wat zachte muziek bij en de vertedering is compleet.

De hele vraag is of het in werkelijkheid óók zo was? In feite leidt een herder een ruig bestaan en schapen zijn niet zo schaap-achtig, niet zo lief als wij wel denken. Vergeet niet, dat de herders bij de Joden mensen waren die niet konden lezen. Die dus de Wet en Profeten niet konden lezen. Ze waren daarom ontslagen van wat daarin te lezen stond. Ze waren een beetje zoals die mensen die bij ons, ter wille van het zware werk, gedispenseerd werden van het vasten. Ze waren om dezelfde reden gedispenseerd, van hun ‘zondagsplicht'. Er is, me dunkt, niet zoveel romantiek aan als je zo laag staat op de sociale ladder...

Bovendien waren er rovers, mensen die geen hart hadden voor de schapen en de kudde uiteenjoegen. Welnu, een schaap is verloren als het niet meer bij de kudde is. Die rovers waren er dus ook. Ze deden niets liever dan verdelen en ontwrichten. Wat noch min noch meer des duivels is, want ontwrichten en verdelen is zijn dubbele specialiteit. Als dat soort bedreiging voortdurend aanwezig is, blijft er van romantisch gedroom niet veel meer over. Dan kan je alleen maar hopen, dat de herder trouw aanwezig blijft dat hij wel een hart heeft voor de kudde en dat hij ze bijeenroept, liefst ieder schaap bij de eigen naam! Zo gezien blijft alleen de ernst over, de ernst van de herder die dag en nacht leeft voor de kudde.

Voor Johannes is dat voldoende om iets over God te zeggen. God is Diegene die mensen kent en roept bij hun naam. Hij verzamelt en houdt samen. En boven alles: Hij heeft een hart voor de schapen. Hij wil dus herders voor zijn volk, mensen met een dubbele stok: een stok om de schapen te leiden en een stok om de rovers uit de buurt te houden.

Zo dragen kerkleiders zorg voor hun volk. Ze geven ‘eeuwig leven', ze spreken de mensen aan bij hun naam en verzamelen ze om ze te leiden naar weiden met voedzaam groen gras. Zij bewaren hun volk voor ontaarding en ontwrichting. Zo dierbaar is hun het volk!

Och, ik vergat het bijna: het is vandaag roepingenzondag. Misschien een dag om te gedenken, dat wij zorg mogen en moeten dragen voor elkaar want wij zijn geen schapen meer. Wij zijn allen herders voor elkaar! En de rovers, de ontwrichters, de ruziestokers, de ondermijners, de polariseerders, de postjesjagers zetten we vandaag op hun plaats. Zij doden immers het ‘eeuwige leven'.

Ik vrees, dat er dan niet veel romantiek meer overblijft en dat we blijven zitten met alleen maar de ernst om zorg te dragen voor Gods geheim in en onder ons.

Maar deze ernst is niet doodernstig. Het is levensernst. Ernst als voorwaarde van vreugde.