×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 554 niet laden
Vandaag horen we als elk jaar op tweede kerstdag, het verhaal van de steniging van Stefanus. Hij werd vermoord omwille van zijn manier van Christus volgen.

Stefanus was een van de 7 mannen, die door de apostelen aangesteld was om te zorgen voor de grieks-sprekende leden van de gemeente in Jeruzalem, en speciaal voor de weduwen in Jeruzalem. Hij was een geïnspireerd prediker en maakte indruk door zijn woorden en wonderen, maar hij riep ook verzet op door zijn kritiek op de tempel als heilige plaats. Hij werd beschuldigd door joodse leden van minachting van de Tora en zijn visioen werd gezien als godslastering. Daarop stond in die tijd de doodstraf door steniging. En juist dat verhaal wordt vandaag, op tweede kerstdag, elk jaar weer gelezen.

Ik vind Stefanus een moeilijke heilige.
allereerst doorbreekt hij op tweede kerstdag pardoes de 'romantiek van kerstmis', in de euforie van 'alles komt goed', in de euforie van 'vrede op aarde' al is het maar voor één dag. Het is de droom van vrede die in de harten van mensen geboren mag worden; een droom in de nacht die bij ieder mens wel een snaar van goede wil raakt.

Daarnaast is Stefanus, zoals hij door Lucas beschreven wordt, zo groots en zo heilig, dat hij voor mij juist afstand schept in plaats van een band; ik voel geen verbondenheid of verlangen op Stefanus te lijken, eerder onbereikbaarheid en onmacht. Hoe kunnen we daar vandaag de dag mee uit de voeten? Kan Stefanus ons inspireren juist in deze kersttijd?

Bij ons voorbereidingsgesprek constateerden we dat het verhaal van Stefanus ook een verhaal van hoop is, als Stefanus uitroept: ik zie de hemel open en de Mensenzoon staande aan Gods rechterhand. Woorden van hoop die ook doorklinken in de psalm die we net zongen: de Heer is mijn licht en mijn heil, wie zou ik dan vrezen? Woorden van hoop voor mensen die van niets of niemand meer iets te hopen hebben. Er is altijd Iemand (met een hoofdletter) die ons nabij wil zijn, die ons nooit laat vallen. Dat was in elk geval de ervaring van Stefanus.

Ik kan jaloers zijn op mensen die zo'n groot vertrouwen hebben in God; ik kan jaloers zijn op mensen die zo totaal op God vertrouwen en zich zo aan Hem overgeven. Het lijkt bijna niet meer van deze tijd. Maar toch weet ik dat het kan!, dat er ook nu nog mensen zijn met een Godsvertrouwen als Stefanus. Dat er mensen zijn die vanuit het geloof hun ‘lot' kunnen dragen. Dat er mensen zijn die vanuit het geloof ‘bergen kunnen verzetten'.

- Ik ervaar het soms bij mensen die ernstig ziek zijn: zij kunnen een rust en overgave uitstralen, die mensen rondom hen haast 'onmenselijk' lijkt. Misschien hebben zij iets ervaren van die open hemel, van Gods heerlijkheid.

-Ik lees het in de verhalen van Carlo Mesters, die vertelt over mensen aan de rand van de samenleving, die leven in armoede en onrecht, wier leven haast louter lijden is (met lange ij), maar waar het Godsvertrouwen het enige is dat hen op de been houdt. Misschien kunnen zij af en toe de hemel open zien.

-Ik zie het in de ogen van kinderen, die nog niet bedorven zijn door onze volwassen realiteitszin en materialisme en nog durven geloven in een mooie wereld van vrede en gerechtigheid, zonder oorlog en geweld, zonder honger en armoede, genoeg voor iedereen waar ook ter wereld. Misschien zijn zij wel een stukje van die open hemel, van Gods heerlijkheid.

-ik zie het in de mensen die ook in onze stad omzien naar mensen aan de rand van de samenleving: vluchtelingen, uitgeprocedeerde asielzoekers, zwervers en daklozen

Die hen zien staan en zich laten raken door hun nood, zij laten een stukje van die open hemel zien, van de heerlijkheid Gods.

Dat is voor mij de kracht van Stefanus; dat is misschien wat het verhaal van Stefanus ons vandaag kan leren, daaruit kunnen wij hoop putten: de Heer wil ons licht zijn en ons heil. Voor allen, waar ook ter wereld, ook voor ons, ook als wij denken het alleen wel te kunnen, ook als wij niet altijd kunnen geloven in dat licht en dat heil, ook als de hemel gesloten lijkt.

Stefanus is voor mij dat symbool van hoop in de soms harde werkelijkheid van alledag, een vonkje hoop voor ieder mens, voor oud en jong, voor ieder die zoekt naar redding en recht.

Stefanus is voor mij ook symbool voor de andere kant van Kerstmis: Jezus bijzondere geboorte krijgt alleen betekenis als die geboorte doorwerkt in ons hart, in ons leven en in ons dagelijks omgaan met elkaar. Daarom wil ik eindigen met deze kerstwens voor ons allemaal:

Nog een keer wil Jezus geboren worden;
echter niet in Bethlehem,
maar in het hart van mensen wil Hij komen.
In mensen die vol goede moed zijn en hoopvol,
In mensen die onschuldig zijn als lammetjes
In mensen die openstaan voor het kleine.
Zo wil Hij geboren worden: in het hart van mensen wil Hij wonen!

vrij naar een kerstgedicht uit Pakistan

Amen.