×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 477 niet laden

Na het overweldigende feest van gisteren van Allerheiligen, richt de kerk haar gedachten tot alle gestorvenen die we bij God willen aanbevelen. Op deze gedachtenis van alle gelovigen ervaren we de gebrokenheid van het bestaan omdat de dood van dierbaren meestal niet komt op het moment of op de manier waarop je het veracht.
Zijn we als mensen ooit voldoende voorbereid op de dood? Kunnen we werkelijke vrede hebben met de eindigheid van het menselijk bestaan. In het evangelie wordt door Christus een deur geopend om in ons menselijke bestaan de kiem te zien van het leven dat God heeft geschonken. Die kiem houdt de belofte van eeuwig leven, een vol leven, een totaal leven.
Het is Gods woord dat dit bij ons wakker roept en als wij met dat woord verbonden blijven zullen we zijn stem ook verstaan als Hij ons zal wekken ten leven.

Hoogmis: Bijzonder welkom aan hen die in het afgelopen jaar afscheid hebben moeten nemen van een vader of van een moeder, of van een dierbare partner. We zullen hun namen noemen en een kaars ontsteken in het gelovig vertrouwen dat het licht van Christus hun een weg zal wijzen naar de heerlijkheid bij God.

Laten we bidden en zingen dat de heer zich over hen en over ons allen zal ontfermen.

Namen kunnen een onuitwisbare indruk op je maken. Een naam die verbonden is aan een persoon die je lief hebt, maakt iets bij je los. Zeker wanneer het namen zijn van mensen die overleden zijn, kunnen die namen je heel dierbaar worden. De bekende klank van een naam hoort bij een gezicht, een stem, een aanwezigheid die altijd zo'n grote plek in je leven had ingenomen en die nu verstild is. Die naam is onuitwisbaar en roept het intense leven op dat je met elkaar geleid hebt. Je hebt die naam genoemd op vele intense momenten van het bestaan dat je met elkaar gedeeld hebt.
Het kan de naam van je moeder of je vader zijn die uniek is: de persoon die jou op deze wereld gezet heeft en die je een weg heeft gewezen. Zonder hem of haar is je eigen leven ondenkbaar. De naam van ieder mens is uniek en roept veel gevoelens op van liefde en verbondenheid. Daarnaast zijn er talloze andere namen die we in ons hart meedragen van mensen die ons voorgegaan zijn en die we moeten missen. Deze dag van Allerzielen is een dag om uitdrukkelijk hun naam nogmaals te noemen met alle aandacht die in ons is.
We noemen deze namen hier voor het aangezicht van God, we ontsteken een kaars met licht dat we ontlenen aan Christus. Het is paaslicht dat hier voor ons opgaat en nieuwe glans krijgt; het is het licht van de nieuwe morgen die voorbij de dood voor hen al is opgegaan.
Wat is het nut van het noemen van deze namen? Denken we dat God hen anders zal vergeten? Denken we dat er anders geen vergeving voor hen zou zijn in de wereld van Gods liefde? In al onze vieringen brengen we de namen van onze dierbaren bij het altaar van God dat we in ons midden hebben opgericht, en dat het hart van onze kerkgemeenschap vormt. En zeker vandaag noemen we de namen van onze gestorvenen met vele liefde een aandacht.
We kunnen niet geloven dat God hen zou vergeten of niet vergevingsgezind zou zijn. We noemen Hem de Barmhartige en we herkennen Zijn gezicht in het leven van Jezus die mensen Gods vergeving bood. In het bezoek van Jezus aan het graf van de gestorven Lazarus en zijn gesprek met de treurende zusters Marta en Maria, kunnen we lezen hoezeer God ons nabij wil zijn wanneer de dood onze levensweg doorkruist.
We noemen de namen van onze doden met liefde en bidden dat onze liefde voor hen verbonden mag zijn met onze liefde voor God. We geloven dat onze band van liefde grenzen overschrijdt en zelfs doet verdwijnen. Als je iemand leert liefhebben, dan merk je dat je wereld groter wordt. Een ander mens maakt voortaan deel uit van jouw wereld en je bent gericht op zijn/haar geluk en welzijn. Je beziet elkaar met nieuwe ogen en ook je hele wereld ziet er anders uit wanneer je beseft dat je bemind wordt door een ander. Het is de liefde die onze wereld groter maakt en wanneer we voor God ruimte maken zal zelfs de hemel voor ons opengaan.
We spreken deze namen uit niet alleen in het aangezicht van God maar ook in het hart van onze geloofsgemeenschap, onze parochie, in deze viering waar iedereen het mag horen en waar iedereen onze tranen mag zien, hoe moeilijk dat ook is. We zijn immers geroepen om samen de weg van het leven te gaan, ook wanneer ons dat verdriet brengt en onmacht. Door het noemen van de namen van onze geliefde doden beseffen we dat onze gemeenschap over de dood heen reikt dat we deel uit maken van een mensengemeenschap die de grenzen van de tijd overstijgt. In het noemen van de namen is er geen hier en daar meer, geen nu en toen: al die namen klinken voortdurend in het hart van God.
Wij geloven dat God zelf ook de namen van onze gestorvenen uitspreekt. Jezus roept Lazarus bij name om hem uit het graf te halen en duidelijk te maken aan de zussen en alle omstanders dat niet het graf de bestemming is van de mens, maar het huis van de Vader. Zo roept God ieder mens bij name en wanneer God roept kan dat alleen een roep ten leven zijn.
Uiteindelijk noemen we ook Gods naam. Jezus heeft ons zijn namen geopenbaard en die namen mogen wij vandaag gebruiken Eeuwige, Almachtige, Barmhartige, Liefdevolle. Mogen wij op deze dag van Allerzielen niet alleen de namen van onze dierbaren noemen, maar ook de naam van God uitspreken en va zijn Zoon Jezus Christus want in die naam is leven. Moge zijn naam als een bron van licht en vrede altijd oplichten in ons bestaan: Hij is ons altijd nabij en zal ons altijd zegenen met leven.
Amen.