Bij een vormselviering droegen de vormelingen een eenvoudig kruisje.  Hun catechist had het gekocht in Jeruzalem.  Elk kruis leidt een christen naar Jeruzalem, waar in het jaar 30 een rechtvaardige tussen twee rovers werd gekruisigd.  Wat voor een smart en pijn heeft hij geleden toen het kruis werd opgetild.

Het feest van 14 september herdenkt de inwijding van H. Grafkerk in Jeruzalem.  De grootse Constantijntentoonstelling in Trier toonde de rol van de keizer bij de bouw van kerken en bij de verspreiding van het kruis.  "In hoc signo vinces; Je zal overwinnen in dit teken."  Het kruis werd aangebracht op vlaggen, helmen en gordels.  Het werd gebruikt wanneer legers ten strijd trokken.  Geen goede zaak, wanneer in naam van het kruis oorlog wordt gevoerd..

Het kruis roept het lijden op.  Het is een foltertuig.  Voor christenen staat het symbool voor het leven van Jezus, voor zijn trouw tot de dood.  Kruisen hangen en staan op vele plaatsen.  We zijn ze zo gewoon.  We gaan eraan voorbij.  Ik word uit die achteloosheid weggehaald, als een patiënte me zegt hoe het beeld van de gekruisigde haar kwelt.  Zij merkt heel weinig van verrijzenis in een wereld, waar zoveel afsterft en kapot gaat.

Het kruis is niet het enige teken om naar Jezus te verwijzen.  Het beeld van de Goede Herder is het oudste Christusbeeld.  De christenen griften op hun sarcofagen een vis als Christusmonogram.  Er zijn zoveel verschillende afbeeldingen van het kruis (Peter Schmidt, In de handen van mensen).  Let op het reuzenverschil tussen een Romaans kruisbeeld, (bv. triomfkruis Le Vieux Bon Dieu in de kapel van Tancrémont en de kruisweg van Albert Servaes in het H. Hartinstituut van Heverlee.  In de Sint Machariuskerk te Gent stond gedurende enkele maanden een zwaar houten gebroken houten kruis boven een tafel met twaalf borden.  Het is een werk van de Poolse kunstenaar Mariusz Kruk.  Het Kruis voorbij, dit was het thema van een tentoonstelling in de Brusselse Kapellekerk tijdens het congres Allerheiligen 2006. 

Wie omwegen maakt om aan het kruis voorbij te gaan
loopt gevaar ook aan het leven voorbij te gaan.

Wie in zijn leven de werkelijkheid van zijn eigen kruis aanvaardt,
geraakt stilaan voorbij het kruis in het leven

Het kruis is niet uit de wereld.  Kunstenaars verwijzen er nog steeds naar, maar hun blikrichting is veranderd.  Het kruis gaf lange tijd onze lotsbestemming aan.  Nu verwijst het bij hen naar Jezus als lotgenoot.  Jezus staat als symbool voor alle slachtoffers.  Mark Delrue bespreekt in zijn boek Kunst en spiritualiteit werk van Boltanski (1944), zoon van een joodse vader en christelijke moeder.  Zijn werk structureert zich rond verschillende obsessies zoals kindertijd, dood en religie.  Mensen kunnen zijn beelden met hun eigen levensverhaal opvullen.  Hij gebruikt veel foto's, vele met uitvergrote mensenogen.

"Vandaag zijn vele kunstenaars kritisch bezig met het christendom.  Vaak is de betrokkenheid verdwenen en is het slechts de registratie van een geloofstaal die voor henzelf heeft afgedaan.  Boltanski ‘s werk ademt iets van betrokken zijn bij de joods-christelijke boodschap.  Hij brengt de passie van Christus bij de belevingswereld van de hedendaagse mens.  De gigantische lijdensweg van Jezus stelt hij voor in de strompelende gang van de mens doorheen de geschiedenis.  Boltanski bewaart, althans voor wie gelooft, het zicht op de kern van het evangelie.  Hij suggereert dat het paasgebeuren houvast biedt als het leven een chaos wordt.  Zijn kunst toont niet een opeenstapeling van dingen, maar roept bestaansmomenten op die de mist van uitzichtloosheid doen optrekken.  Een Jenseits wordt dichterbij gebracht in de paradox van onbereikbare nabijheid.  ‘Nah ist Gott, und schwer zu fassen der Gott; Nabij is en moeilijk te vatten de God' (Hölderlin)" (M. Delrue, op.cit., p. 160-161).

Pelgrims naar Compostela komen langs de camino francès het dorpje Furelos voorbij.  Zo ze daar in de kerk binnengaan, zien ze een kruisbeeld.  Enkel zijn linkerarm houdt de Christus vast aan het kruis.  De handpalm is naar de hemel gericht.  Zijn rechterarm hangt met open hand naar beneden.  Christus richt deze op de toeschouwer en nodigt uit bij hem te komen.  Bernard de Marsangy vertelt in zijn geromantiseerd reisverhaal La 4 invention over zijn gesprek met de pastoor aldaar.  "Wie duizend kilometer aflegt om in Compostela God te ontmoeten verliest zijn tijd.  Zo je God wil ontmoeten, open je ogen.  Hij is overal, in kerken, op de bergen, in de stad, bij je naaste.  We zijn met zoveel bezig dat wij hem niet zien."  Of we God zo gemakkelijk vinden weet ik niet.  Maar als we onze ogen openen en de actualiteit volgen, zien we veel kruisen. 

In navolging van christenen uit het Oosten bidden de Broeders van Taizé en de jongeren in de verzoeningskerk op vrijdagavond rond het kruis.  Jongeren leggen hun hoofd op het hout en vertrouwen aan de Heer hun eigen kruis toe en dit van hun familie, vrienden en de kruisen van overal ter wereld. 

« Crucem tuam adoramus Domine, resurrectionem tuam laudamus Domine.  Laudamus et gloricamus » (melodie Taizé).